ഞാനൊരു പാവം പാലാക്കാരന്‍

കൊല്ലും കൊലയും ആസ്വദിക്കുന്നവർ

>> Monday, April 8, 2019


സോഷ്യൽ മീഡിയ പലതരത്തിൽ ആശ്വാസം തന്നിരുന്നു നമുക്ക്. അകലെയുള്ള സുഹൃത്തുക്കളെ / ബന്ധുക്കളെ കാണാൻ, അവരുടെ വിശേഷങ്ങൾ അറിയാൻ. നാട്ടുകാരുടെയും കൂട്ടുകാരുടെയും വിശേഷങ്ങൾ അറിയാൻ, പഴയ ബന്ധങ്ങൾ അയവിറക്കാൻ.
ഇന്നിപ്പോൾ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെയും മതത്തിന്റെയും വെറുപ്പ് കലർന്ന, അറപ്പുളവാക്കുന്ന, മടുപ്പുളവാക്കുന്ന പോസ്റ്റുകളാണ് കൂടുതലെങ്കിലും വല്ലപ്പോളും നോക്കാനും കാണാനും ഇഷ്ടമായിരുന്നു.

ഇപ്പോൾ തുറന്നാൽ ഉടനെ കാണുന്നത് മരിച്ചു പോയ ആ കുഞ്ഞിന്റെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം മാത്രം. ഉമ്മ കൊടുക്കുന്ന മുഖം, മുന്തിരിങ്ങ കഴിക്കുന്ന മുഖം അങ്ങനെ പല വിധം. ആ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം വീണ്ടും വീണ്ടും കാണുന്നതിലൂടെ ഭീകരമായി അസ്വസ്ഥമാകുന്ന മനസ്സിനു പിടിച്ചു നിൽക്കാനാകുന്നില്ല. മനസ്സിൽ വല്ലാത്ത വിങ്ങൽ, കൂടെയില്ലാത്ത എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള വേവലാതി. അകാരണമായ എന്തൊക്കെയോ ഭീതി, ദുസ്വപ്നങ്ങൾ, ദുർചിന്തകൾ.

ആളുകൾ ഇങ്ങനെ ഷെയർ ചെയ്യുന്നതിനിലൂടെ ഒരു സുഖം അനുഭവിക്കുകയല്ലേ എന്നൊരു സംശയം. കൊലപാതകത്തിന്റെയും കിരാതമായ ആക്രമണങ്ങളുടെയും വിവരങ്ങൾ പകർത്തിവിടുന്നതിലൂടെ നമ്മുടെ മനസ്സും മാറുകയില്ലേ? ആ അമ്മയെ അടിച്ചു കൊല്ലണം, അവനെ ഇഞ്ചിഞ്ചായി കൊല്ലണം എന്നൊക്കെ ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഈ ബഹളങ്ങളൊക്കെ. ആ കൊച്ചിനെ ചതച്ചു കൊന്നവനെ അങ്ങനെ തന്നെ കൊന്നാൽ പിന്നെ നാമും അവനും തമ്മിൽ എന്ത് വിത്യാസം? ഒരു പരിഷ്‌കൃത സമൂഹത്തിന്റെ പ്രതികരണങ്ങൾ ആയി അതിനെ കാണാനേ ആവുന്നില്ല. അമ്മയുടെ കൂട്ടുകാരന്റെ വൈകൃതങ്ങൾ, അമ്മയുടെ കാമവെറി എന്നൊക്കെ ആൾക്കാർ അവരവരുടെ ഭാവനയും അറിവും വെച്ച് തട്ടി വിടുന്നു.

പലരിലും ഇതുണ്ടാക്കുന്ന പ്രകമ്പനങ്ങൾ പലവിധമാകാം. ഭാര്യയെ, ഭർത്താവിനെ, കൂട്ടുകാരെ, വീട്ടുകാരെ, അങ്ങനെ ഈ ലോകത്തെ തന്നെ സംശയമാകാം, ഭയമാകാം. apocalypto എന്ന ഫിലിം കണ്ടപ്പോൾ പ്രാകൃത മനുഷ്യരുടെ രീതികൾ ഇങ്ങനെയൊക്കെയും ആയിരുന്നിരിക്കാം  എന്ന ചിന്ത ഒരു വേദന ഉളവാക്കിയിരുന്നു. ഇന്നിപ്പോൾ ആളുകളുടെ ആക്രോശങ്ങൾ കൂടുതൽ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.

ആ കുഞ്ഞിന്റെ ചിരി ഇനിയും എനിക്ക് താങ്ങാനാവില്ല, അതിലുപരി അത് വീണ്ടും വീണ്ടും പബ്ലിഷ് ചെയ്തുകൊണ്ട് സഹതാപവും പ്രതികാരവും ആഹ്വാനം ചെയ്തുകൊണ്ടുള്ള വൈകൃതവും.   

Read more...

പേടി

>> Wednesday, April 3, 2019



മക്കളോടുള്ള മാതാപിതാക്കളുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ തോത് എങ്ങനെയാണാവോ? ഒരു കൊച്ചുള്ളവൻ നൂറു ശതമാനം സ്നേഹം ആ കൊച്ചിന് കൊടുക്കുകയും രണ്ടു കൊച്ചുള്ളവൻ പകുതി വീതം (അമ്പത് ശതമാനമോ അല്ലെങ്കിൽ ആനുപാതികമായി 40 - 60, 30 - 70 ) കൊടുക്കയാണോ? അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഞാൻ ഇപ്പോൾ അഞ്ചു പേർക്കായി 20 % സ്നേഹമേ കൊടുക്കുന്നുണ്ടാവൂ. തീർച്ചയായും അല്ല, സമയത്തിന്റെ പരിമിതകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ പോലും എല്ലാവർക്കും 100  ശതമാനം കൊടുക്കാൻ നോക്കുന്നുണ്ട്. അപ്പോൾ 500 ശതമാനം സ്നേഹം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഒരു  പിതാവാണ് ഞാൻ.

ഇപ്പോൾ ന്യൂസ് ചാനൽസ് കാണാറില്ല, രാഷ്ട്രീയം കേൾക്കാറില്ല. എങ്കിലും എവിടുന്നെങ്കിലും ഈ വക വാർത്തകൾ കേൾക്കും. വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ കിടക്കാൻ നേരം മനസ്സിൽ ആധിയാണ്. മക്കളെ പിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഒരു പിതാവിന്റെ വ്യഥ.

തലക്കടിച്ചു കൊല്ലാൻ നോക്കുന്നവർ, തട്ടിയെടുത്തു കൊണ്ടുപോയി പിച്ചക്കാർ ആക്കുന്നവർ, അവയവങ്ങൾ വിൽക്കാൻ തട്ടിയെടുക്കുന്നവർ, പീഡിപ്പിക്കാൻ കൊണ്ട് പോകുന്നവർ, ചീറി പാഞ്ഞു വരുന്ന ടിപ്പർ ലോറികൾ, പാമ്പും പട്ടിയും പഴുതാരയും..... ലിസ്റ്റ് നീണ്ടു പോകുന്നു.

എല്ലാ കുഞ്ഞുങ്ങളെയും എന്റെ കരങ്ങളിൽ പൊതിഞ്ഞു വെക്കാൻ ഹൃദയം വെമ്പുന്നു. സുരക്ഷിതരായി അവരെ വഴി നടത്താൻ കരം പിടിച്ചു നടത്താൻ കൊതിക്കുന്നു.

പക്ഷെ എത്ര നാൾ? സ്‌കൂളും കോളേജിലും ഒക്കെ മയക്കു മരുന്നിന്റെ അതി പ്രസരം. വഴി തെറ്റി പോകാനുള്ള അനേകായിരം സാധ്യതകൾ. എത്ര പൊതിഞ്ഞു വെച്ചാലും പോകാനുള്ളത് പോകും. നല്ല വഴികളും, നല്ല മനസും ഉള്ള നല്ല കൊച്ചുങ്ങളാകാൻ അവരെ പഠിപ്പിക്കാം. വെറുപ്പിന്റെയും വിദ്വേഷത്തിന്റെയും കഥകൾ അവരെ പഠിപ്പിക്കാതെ, സ്നേഹത്തിന്റെയും സാഹോദര്യത്തിന്റെയും സഹനത്തിന്റെയും വഴികൾ കാട്ടി കൊടുക്കാം. ഒരു നല്ല തലമുറക്കായി, അവരെങ്കിലും നല്ല മനുഷ്യരായി ജീവിക്കാൻ പ്രജോദനം നൽകാം.

അനന്തരം അവൻ എന്തോ എടുത്തു, വിഭജിച്ചു കൂട്ടുകാർക്കു കൊടുത്ത ശേഷം അവരോടു അരുൾ ചെയ്തു....

ചിയേർസ് ........

Read more...

Jaalakam

ജാലകം

About This Blog

Lorem Ipsum

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP