പെരുമഴക്കാലം

പെരുമഴക്കാലം  

സാധാരണ അവധിക്കു വരുന്നതിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്ഥമായി ഈ പ്രാവശ്യം ഇത്തിരി ലോങ്ങ് ലീവ് ആയിരുന്നു. കാലവർഷ സമയത്ത് കുറച്ചു സമയം ഫാമിലിയുടെ കൂടെ നിൽക്കുക, കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയത്ത് ഒരു കട്ടങ്കാപ്പിയും കുടിച്ചു ജോൺസൻ മാഷിന്റെ പാട്ടും കേട്ട്, മഴത്തുള്ളികളുടെ താളവും കുളിരും അനുഭവിച്ചു, പിന്നെ അതിന്റെ ചേരുവ ആയ ക്ലാരയുടെ (സ്നേഹത്തിന്റെയും കുസൃതികളുടെയും പ്രണയത്തിന്റെയും കാമത്തിന്റെയും ഒക്കെ വികാരങ്ങൾ കലർന്ന എന്തോ ഒരു ഭാവം)  ഫീലും കൂടി ആവോളം അനുഭവിക്കുക എന്നൊക്കെയുള്ള കൊച്ചുകൊച്ചു ആശകളുമായാണ് നമ്മൾ നെടുമ്പാശേരി വഴി പാലായിൽ എത്തിയത് . 

വീട്ടിലെത്തി, മഴ വെറുതെ ഒരു രസത്തിനു തോർന്നിരിക്കുന്ന സമയം. എന്തൊരു വൈബ്, മഴപെയ്തു നല്ല ക്ളീൻ ആയ മരങ്ങളും റോഡും പ്രകൃതിയും. റോഡരുകിൽ കൂടി കുഞ്ഞരുവികൾ പോലെ കളകളാ എന്നൊഴുകുന്ന തെളിവെള്ളം. ഇനി വേണ്ടത് അടമഴ, ഒരു മയത്തിലൊക്കെയുള്ള ഒരു വെള്ളപ്പൊക്കം (2018 വേണ്ട), കുറച്ചു അർമാദം.

ഒന്നാം ദിനം,

തീറ്റയുമായി കോഴിക്കൂടിന്റെ അടുത്ത് ചെന്നപ്പോളെന്നപോലെ, മക്കൾ എന്നെയും പെട്ടിയെയും മാറി മാറി സ്നേഹിച്ചു നോക്കി. ഞാനാണെങ്കിൽ സ്നേഹവും സെന്റിമെൻസും ആയി വിജൃംഭിതനായി  നിൽക്കുവാണെന്നു കണ്ടപ്പോൾ നാലാമൻ കുഞ്ഞേപ്പ് ജഗതിയെപ്പോലെ തേങ്ങാ സ്വാമി എന്നു മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു എന്റെ കയ്യീന്ന് താക്കോല് വാങ്ങി പെട്ടി തുറന്നു.

ചോക്കലേറ്റും ഉടുപ്പും ഒക്കെ കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ മക്കൾ ഓരോന്നും നമ്മളെ പറ്റിച്ചേർന്ന് ഇരിക്കുന്നു. ആകാശയാത്ര, ലോഞ്ചിലെ ഇരുപ്പ്, കഴിപ്പ് തുടങ്ങിയ ക്ഷീണങ്ങൾ മാറ്റാൻ സ്വല്പം അമൃത് സേവിച്ചു, ഉലത്തിയ പോത്തും വരട്ടിയ പോർക്കും വറുത്ത മീനും ഒക്കെ കൂട്ടി വെന്ത കുത്തരിച്ചോറ് ഒരു പിടുത്തം അങ്ങ് പിടിച്ചു. ആഹാ... അന്തസ്...

കാര്യം സന്ധ്യ ആയതേ ഉള്ളൂ. എങ്കിലും ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞാൽ ഒന്ന് മയങ്ങണമല്ലോ, ബെഡ്‌റൂമിൽ കയറി ജനാലകൾ തുറന്നിട്ടു, നല്ല കാറ്റും മഴയും. ഹോം തീയറ്ററിൽ നിന്നും മലയാളം പാട്ടു ഒഴുകി വരുന്നു - "വിരൽ തൊട്ടാൽ വിരിയുന്ന .....". ഭാര്യയെ ഒന്ന് ചേർന്ന് കിടന്നു.  കുശുമ്പിന്റെ ഉറവ പൊട്ടിയിട്ടോ എന്തോ "ചാച്ചേനെ എനിക്കൊത്തിരി ഇഷ്ടമാണെന്നു" പറഞ്ഞു അഞ്ചാമത്തെ സന്തതി തുമ്പി പതുക്കെ ഇടയിൽ കയറി കിടന്നു. പാട്ടു മാറി കണ്ണാം തുമ്പീ എത്തി, അവളേം കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്നു ഞാൻ സുഖമായി ഉറങ്ങി.

രണ്ടാം ദിനം - ശനിയാഴ്ച,  നേരത്തെ കിടന്നതുകൊണ്ടാവാം പെലകാലെ തന്നെ എഴുന്നേറ്റു. ദിവാകരൻ ഇങ്ങു പോന്നെങ്കിലും വെളിച്ചം തീരെയില്ല, ചന്നം പിന്നം ചറപറാനൊരു തൂളുമഴയും. ജനാലയിലൂടെ വെറുതെ ഇരതേടിയിറങ്ങിയ പക്ഷികളെയും അണ്ണാനെയും ഒക്കെ കണ്ടിരുന്നു. മുറിക്കകത്തു നോക്കിയപ്പോൾ വെട്ടിയിട്ട വാഴകണക്കെ കിടക്കുന്നു നാലഞ്ചെണ്ണം. ഇരയും പിടിക്കേണ്ട, കാലത്തെണീക്കുകയും വേണ്ട. ഭാര്യയുടെ അടുത്തോട്ടു ഒന്ന് മുട്ടിയുരുമ്മി ചെന്നപ്പോൾ നാലാമൻ കുഞ്ചു പാതിഉറക്കത്തിൽ തന്നെ ഇറുക്കി പിടിച്ചു, എന്നിട്ടൊരു ചോദ്യം, "ചോക്കളേറ്റ് ഒരെണ്ണം എടുത്താലോ?"

ഇപ്പോളാണേൽ ചേട്ടന്മാർ ഇല്ല എന്നൊരു കള്ളച്ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോൾ കൊള്ളാല്ലോ മൊതല് എന്ന് വിചാരിച്ചെങ്കിലും, കൂടെ പോയി ഒരു വൈറ്റ് ചോക്കലേറ്റ് എടുത്തു അവനും കൊടുത്തു ഞാനൊരു കട്ടൻ ഇട്ടു, ശനിയാഴ്ച അല്ലെ. ഇന്ന് കട്ടനും ജോൺസൻ മാഷും മഴയും മാത്രം.

മൂന്നാം ദിനം - ഞായർ.   

മഴ നല്ല കട്ടിയിൽ പെയ്യുന്നു. പക്ഷിമൃഗാദികൾ പോലും വിശ്രമിക്കുന്നു. വീട്ടിലെ പട്ടിക്കുഞ്ഞു ശ്രീമാൻ പക്രു പോലും അനങ്ങുന്നില്ല. 

കൂട്ടുകാരൻ ബാബു വിളിക്കുന്നു - നല്ല ആൾക്കഹോളിക്‌ വെതർ, അവധിയും, ഫ്രീ ആണോ? ഇന്നേതായാലും ക്ലാര വരാൻ സാധ്യത ഇല്ല, എന്നാൽ പിന്നെ അർമാദം ആകട്ടെ. ഞാൻ മൊഴിഞ്ഞു "ഫ്രീ....."

മഴവെള്ളം കുത്തിയൊലിച്ചു പതഞ്ഞു പോകുന്നു, ഞങ്ങളും കൂടെ കലങ്ങി മറിഞ്ഞു ഒഴുകി. അവസാനം പിള്ളേരുറങ്ങും മുമ്പേ നാളെ പിള്ളേരെ സ്‌കൂളിൽ വിടുന്ന കാര്യം ഓർത്തു കട്ടിലിൽ വീണ ഞാൻ, ആ വാർത്ത ഒരു മിന്നായം പോലെ കേട്ടു. നാളെ സ്‌കൂളിന് കളക്ടർ അവധി പ്രഖ്യാപിച്ചു. എന്റെ ക്ലാരേ.....

നാലാം ദിനം - തിങ്കൾ.

കളക്ടർ അവധി പ്രഖ്യാപിച്ചത് കൊണ്ടും, ശരീരത്തിന് മൊത്തം ഒരു മാന്ദ്യം ഉള്ളതുകൊണ്ടും (ബുദ്ധിക്ക് എപ്പോളും ഉണ്ടല്ലോ), ഒരു കയറ്റത്തിന് ഒരു ഇറക്കം ഉണ്ടെന്നുള്ളത് സത്യമാണെന്നു വീണ്ടും തെളിയിച്ചുകൊണ്ട് കുഞ്ഞു പരട്ട  തലവേദന ശല്യപ്പെടുത്തുന്നത് കൊണ്ടും, കട്ടിലിൽ തന്നെ കിടന്നു.

ഇതുക്കൂട്ടൊരു ഊഞ്ഞാലാടിയ മുതുദിവസം വേറെ കാണില്ല. തലവേദന, ക്ഷീണം, കട്ടൻകാപ്പി പോലും കണ്ടിട്ട് ശർദ്ദിക്കാൻ വരുന്നു. ജോൺസൺ മാഷിന്റെ പാട്ടു വരുന്ന സ്‌പീക്കറിനിട്ടു ഒരു  തൊഴി വെച്ച് കൊടുക്കാൻ തോന്നി. മൊത്തത്തിൽ ഒരു കലിപ്പനായി, വരിയുടച്ച നാടൻ പട്ടിയുടെ കണക്ക് തെക്കു വടക്കു നടന്നു.

അഞ്ചാം ദിനം - ചൊവ്വ.

രാവിലെ നാലരക്കുള്ള അലാം അടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഞാൻ വന്നതിന്റെ ആശ്വാസത്തിൽ  ഉറങ്ങുന്നതുകൊണ്ടാവാം ഭാര്യ എണീക്കുന്നില്ല. ഞാൻ പതുക്കെ അവളെ ഞോണ്ടിവിളിച്ചു, പിള്ളേരെ എണീപ്പിച്ചു സ്‌കൂളിൽ വിട്, ഇന്ന് മിക്കവാറും ക്ലാര വരും. അവൾ ഉത്സാഹത്തോടെ ചാടിയെണീറ്റു. സാധാരണ ഒരു രണ്ടു വിളിക്കു ശേഷം ഓരോ ചവിട്ടു കൊടുത്തു എണീക്കേടാ ഡാഷ് മക്കളെ എന്ന് വിളിക്കുന്നതിന്‌ പകരം, സ്നേഹത്തോടെ വിളിച്ചുണർത്തി. കുഞ്ഞേപ്പ് ഒക്കെ ഇത് അമ്മ തന്നെയോ എന്നൊന്ന് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. ഞാൻ പതുക്കെ പുതപ്പിനടിയിൽ ഒന്നൂടെ ചുരുണ്ടു കൂടി. 

പിള്ളേര്  ഓരോരുത്തരായി ഉറക്കച്ചടവോടെ, രാവിലെ മഴ പെയ്തിട്ടും കളക്ടർ അവധി പ്രഖ്യാപിക്കാത്തതു എന്തേ എന്ന് വ്യാകുലപ്പെട്ടു തേരാപാരാ നടക്കുന്നു. ഓരോരുത്തരും യൂണിഫോം ഒക്കെ ഇട്ടു, ഒരു കുഞ്ഞു ബൊഫെ പോലെ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന ദോശയും, ജാം തേച്ച ബ്രെഡും, മൊട്ട ബുൾസൈയും, ചിക്കൻ കറിയും, പുട്ടും ഒക്കെ ഓരോരുത്തർക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള വകയിൽ വ്യസനത്തോടെ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. എന്തെങ്കിലും പ്രേമം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഇവനൊക്കെ സ്‌കൂളിൽ പോകാൻ എന്ത് ഉത്സാഹം ആയിരുന്നേനെ എന്ന് ഞാൻ വെറുതെ ചിന്തിച്ചു പോയി.

രാവിലെ പാൽകാപ്പിയിൽ രണ്ടു ബദാമും അരച്ച് ചേർത്ത് കൂടെ രണ്ടു ഈന്തപ്പഴവും തന്നു ഭാര്യ. പതിവില്ലാതെ ഞാൻ ഒന്ന് ഷേവും ചെയ്തു കുളിച്ചു കുട്ടപ്പനായി. അവസാനം പിള്ളേർ വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാറായപ്പോൾ ആണ്  മൂത്തവൻ ചാടിത്തുള്ളി വന്ന് ആ വാർത്ത പറയുന്നത്.

"കളക്ടർ ഇന്ന് രാവിലെ എണീക്കാൻ താമസിച്ചതാ, ദേണ്ടെ ഇന്നും അവധി." ഇടിത്തീ പോലെ ആണ് ആ വാർത്ത ഞാൻ ശ്രവിച്ചത്.  ഓറഞ്ച് എന്ന കളർ തന്നെ ഞാൻ വെറുത്തു പോയി. ഫ്രിഡ്ജിൽ ഇരുന്ന ഒരു കിലോ ഓറഞ്ചു ഞാനെടുത്തു വേസ്റ്റ് ബാസ്കറ്റിൽ ഇട്ടു. ഓറഞ്ച് അലർട്ടും ഒരു മാങ്ങാത്തൊലിയും.

പിള്ളേരുടെ അറ്റാക്ക് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കാലിയായ ഊണുമേശയിൽ എനിക്ക് കുറച്ചു പച്ചക്കപ്പയും കാന്താരി പൊട്ടിച്ചതും കൂടെ ഭാര്യ കൊണ്ടെ തള്ളിവെച്ചു. അവളുടെ നിരാശ എനിക്ക് മനസിലായി. എന്തിനു വേറൊരു സൂര്യോദയം എന്ന പാട്ട് സ്പീക്കറിലൂടെ ഒഴുകി വന്നു. അവസാനം രണ്ടും കല്പിച്ചു ഞാൻ മൂത്ത മകനോട് പറഞ്ഞു, നീ ഇന്ന് പിള്ളേരേം കൊണ്ട് ആ പുത്തേട്ട് പോയി വല്ല സിനിമയും കണ്ടോ. 

ചാച്ചയും അമ്മയുകൂടി വന്നാലേ ഒരു രസമുള്ളൂ, നിങ്ങളും കൂടെ വായോ എന്നവൻ പറഞ്ഞു.  അതോടെ എന്റെ  സകലമാന കണ്ട്രോളും പോയി, ലോകത്തൊരു അച്ഛനും സഞ്ചരിക്കാത്ത വഴികളുടെ എനിക്ക് സഞ്ചരിക്കേണ്ടി വന്നു.

"നിനക്ക് ഒരു ഗേൾ ഫ്രണ്ട് ഉണ്ടാകുമ്പോൾ ഫോൺ വിളിക്കാനോ അല്ലെങ്കിൽ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യം വന്നാൽ നിനക്ക് ഒരു പ്രൈവസിയും ഞങ്ങൾ തരില്ല, ചാച്ചക്കും അമ്മയ്ക്കും ഇത്തിരി പ്രൈവസി ഒക്കെ വേണ്ടേ, നിനക്കിത്രയും പ്രായമായില്ലേ?"

അവനു എല്ലാം മനസ്സിലായി, നേരെ അഞ്ചു ടിക്കറ്റ് പുത്തേട്ട് സിനിമയിൽ. അങ്ങനെ അഞ്ചാമത്തെ ദിവസം അങ്ങനെ ക്ലാരയെത്തി.

ദിവസങ്ങൾ ഒക്കെ പിന്നീട് വേഗന് കൊഴിഞ്ഞു പോയി. ഓറഞ്ചു അലേർട്ടും കളക്ടറുടെ അവധി പ്രഖ്യാപനവും തീരെ ഇല്ലെന്നായി. എന്നിട്ടും പുത്തേട്ട് സിനിമയിൽ അഞ്ചു ടിക്കറ്റുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഒന്നിച്ചു വിട്ടു പോയി. എന്റെ 20 ദിവസത്തെ അവധി 40 ദിവസം ആയി. സുന്ദര സുരഭില ദിനങ്ങൾ.

അവസാനം ഞാൻ പച്ചപ്പും ഹരിതാഭയും ഉപേക്ഷിച്ചു മണലാരണ്യത്തിലേക്ക്  തിരികെ പോരേണ്ട സമയം അടുത്തു. മക്കളെ ഒക്കെ നന്നായി സ്നേഹിച്ചു, ഭാര്യയെയും,  മക്കൾക്ക് സ്നേഹം ഒന്നും അത്ര തുല്യമായി പങ്കിട്ടു കൊടുക്കാൻ സാധിച്ചു എന്ന് വരില്ല, എങ്കിലും ഓരോരുത്തർക്കും പറ്റുന്നപോലെ സ്നേഹവും സമയവും കൊടുത്തു.

ഇളയവളായതുകൊണ്ടും ആകെയുള്ള പെൺതരി ആയതുകൊണ്ടും തുമ്പിയോട് കുറച്ചു കൂടുതൽ സ്നേഹവും കൊഞ്ചലും ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നുള്ളത് ഒരു സത്യമാണ്. അവളെക്കാളും രണ്ടു വയസുമാത്രം മൂത്ത കുഞ്ചു ഏലിയാസ് കുഞ്ഞേപ്പിന് അതിൽ ചെറിയ സങ്കടം ഉണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും വഴക്കോ ബഹളമോ ഇല്ലാതെ അവൻ അത് കുറേശ്ശേ അറിയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. വാടി തുമ്പി, ചാച്ചയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടക്കാം എന്ന് പറയുമ്പോൾ അവൾ ഇത്തിരി ജാട ചിലപ്പോൾ കാണിക്കും. ഒതുക്കത്തിൽ കുഞ്ചു അപ്പോൾ പറയും, ചാച്ച വിഷമിക്കണ്ട, ഞാൻ വരാമെന്ന്. കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോൾ അമ്മയുടെ കൂടെ കിടക്കാൻ ഊഴം വെച്ച് നിന്നിരുന്ന കാലത്തു ഇളയവർ കരയുമ്പോൾ, നീ മൂത്തതല്ലേ, ഇന്നും കൂടെ അവർ കിടക്കട്ടെ എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞപ്പോൾ അനുഭവിച്ചിരുന്ന വേദന നന്നായി അറിയാവുന്നതു കൊണ്ട് ഞാൻ ഇത്തവണ കുഞ്ചുവിനെ ഇത്തിരി കൂടുതൽ സ്നേഹിച്ചു.

അവസാനം പോരുന്നതിനു തലേദിവസം രാത്രി, ഭാര്യ പെട്ടി അടുക്കുന്ന തിരക്കിൽ, മക്കൾ എല്ലാവരും കട്ടിലിൽ ഇങ്ങനെ ചെറിയ സങ്കടത്തോടെ ഇരിക്കുന്നു. 

കിടന്നോ മക്കളെ, നാളെ എല്ലാവരും കൂടെ എന്തായാലും കൊണ്ട് വിടാൻ എയർപോർട്ടിൽ വരുന്നുണ്ടല്ലോ, ഇനി ഉറക്കിളക്കണ്ട എന്ന് ഞാൻ.

പെട്ടെന്നാണ് വിങ്ങിപ്പൊട്ടി കുഞ്ചു കരഞ്ഞത്, സങ്കടം കാരണം സഹിക്കാൻ വയ്യാത്ത ഒരു കരച്ചിൽ. നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് അവനെ പിടിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിലായി, ഏങ്ങലടി കാരണം ശ്വാസം പോലും കിട്ടാതെ കരയുന്ന അവന്റെ വേദനയുടെ തീവ്രത. എന്റെ ചങ്കു പൊടിഞ്ഞു. ആദ്യം കുഞ്ചു കരയുന്നതു കണ്ടു  കരയാൻ തുടങ്ങിയ തുമ്പി പോലും എന്താണെന്നു മനസിലാകാതെ നോക്കി നിന്നു. അവനെ വാരിപുണർന്ന് ഞാൻ നടന്നു, സങ്കടപ്പെടേണ്ട, ചാച്ച ഉടനെ വരും എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിച്ചു, എന്റെ മാറിലെ ചെറുചൂടിൽ അവന്റെ വിതുമ്പലുകൾ കുറഞ്ഞു, പതുക്കെ എല്ലാവരും ഉറങ്ങി. ക്ലാരയെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ ഞാനും ഭാര്യയും അവരുടെ ഇടയിൽ എവിടെയോ കിടന്ന് ഉറങ്ങി.

പിറ്റേന്ന് എയർപോർട്ടിൽ എല്ലാവരും വന്നു. മൂത്ത രണ്ടു മക്കൾ പെട്ടിയൊക്കെ എടുത്തു പൊക്കി ഉന്തുവണ്ടിയിൽ വെച്ച് തന്നു. എല്ലാവരെയും കെട്ടിപിടിച്ചു യാത്ര പറഞ്ഞു. ആറുപേരും കരഞ്ഞു, പൊട്ടിയും ഏങ്ങലടിച്ചും വിതുമ്പിയും ഒക്കെ വ്യത്യസ്‍ത ഭാവങ്ങളിൽ. 

എന്തോ എനിക്ക് കരച്ചിൽ വന്നില്ല, പകരം സന്തോഷമാണ് തോന്നിയത്.  എന്നെ വല്ലാതെ സ്നേഹിക്കുന്ന കുറച്ചു മനുഷ്യരുണ്ടെന്നുള്ള ഒരു തിരിച്ചറിവ് പകർന്നു തന്ന ഒരുതരം ക്രൂരമായ സന്തോഷം. 

Read more...

രണ്ടാമൻ

രണ്ടാമൻ

രണ്ടാമന്റെ കൂടെയായിരുന്നു എന്റെ ജീവിതം, കഴിഞ്ഞ രണ്ടുമാസം. കാര്യം ദൈവവിശ്വാസി അല്ലെങ്കിലും സഭ പറഞ്ഞതിൽ പിള്ളേരെ ഉണ്ടാക്കുന്ന കാര്യം ( വികാര ജീവി ആയതുകൊണ്ട് അല്ല എന്ന് വ്യംഗ്യം) നന്നായി കേട്ടിരുന്നതുകൊണ്ടു കുന്തിയുടെയും പാണ്ഡുവിന്റെയും കണക്കു മക്കൾ അഞ്ചായിപ്പോയി, (അഞ്ചാമത്തേതു സഹദേവന് പകരം ദേവിയായിപ്പോയി എന്ന് മാത്രം).  അതിലെ രണ്ടാമൻ ഭീമന്റെ കൂടെ കുറച്ചുനാൾ, എന്നിട്ടു അവനെ കൊത്തി പിരിച്ചു ജീവിതത്തിൽ സ്വതന്ത്രൻ ആക്കിവിടാൻ ഉള്ള ഒരു പരിശ്രമം. എല്ലാം പെട്ടെന്ന് കഴിഞ്ഞു.

മൂത്തവനെ കഴിഞ്ഞവർഷം കൊത്തി പിരിച്ചു വിട്ടതുപോലെ ഈ വർഷം പത്താം ക്‌ളാസുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഇവനെയും കൊണ്ടുവന്നതാണ്. കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം വന്നവൻ പിരിയാതെ കൂടുതൽ ചേർന്നു നിൽക്കുന്നതുകൊണ്ടു ഈ പ്രാവശ്യം അമ്പാനെ സൂക്ഷിക്കണ്ടേ എന്നായിരുന്നു ചിന്ത. അന്നത്തെ വികാരക്കുത്തൊഴുക്കിൽ എയർപോർട്ടിൽ വെള്ളപൊക്കം ഉണ്ടാക്കിയതിന് ഫൈൻ കിട്ടിയിരുന്നു. രണ്ടാമൻ ആണെങ്കിൽ  എന്നെ കൂടുതൽ ഇഷ്ടമുണ്ടെന്നു പരസ്യമായി പറഞ്ഞു നടക്കുന്നവനും, അതിനാൽ തന്നെ മനസ്സ് കരിങ്കല്ലിനെക്കാൾ ബലമുള്ളതാക്കാൻ പരിശ്രമങ്ങൾ നേരത്തെ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ആകശദൂത് സിനിമ കണ്ടു കരയാതിരിക്കുക, ചേതൻ ശർമ്മക്കിട്ട് മിയാൻദാദ് അടിച്ച സിക്സർ കണ്ടു ടെൻഷൻ മാറ്റുക, റോബർട്ടോ ബാജിയോയുടെ പെനാൽറ്റി  സങ്കടപ്പെടാതിരിക്കുക എന്നൊക്കെയുള്ള ചലഞ്ച് പല പ്രാവശ്യം നോക്കി ഞാൻ. മനസ് കട്ടിയാക്കണം. പക്ഷെ പരാജയം വിജയത്തിന്റെ ചവുട്ടി പടിയാണ് എന്നൊക്കെ കേട്ട് ഈ പടികയറ്റം തുടങ്ങിയിട്ട് വർഷങ്ങളായി എന്ന് മാത്രം.

കാര്യം ഒരു വികാരജീവി ആണെങ്കിലും,  ജീവിതത്തിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് കുട്ടികളുടെ കാര്യത്തിൽ, ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിൽ ഉള്ള പ്ലാനുകളും ചിന്തകളും ഉള്ളയാളായിരുന്നു ഞാൻ. പിള്ളേരെ കാട്ടിൽ കൊണ്ടുപോയി വേട്ടയാടാനും പ്രകൃതിയുമായി ഇടകലർന്നു വളരണം, പറ്റുമെങ്കിൽ രാജുവിനെയും രാധയെയും പോലെ ഒരു കപീഷുമായി അവർക്കു ചങ്ങാത്തം ഉണ്ടാക്കണം എന്നൊക്കെയുള്ള വൈൽഡ് സ്വപ്ങ്ങൾ ഒക്കെ മാറ്റിവെച്ചു എങ്കിലും, കുറഞ്ഞപക്ഷം പിള്ളേരെ ഇന്നത്തെ തകർന്ന വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിൽ പഠിപ്പിക്കാതെ എന്റെ ഉയർന്ന ചിന്താഗതിയും മൂല്യങ്ങളുള്ള (3G യ എന്നും പറയാം) ജീവിതവും പഠിപ്പിക്കണം എന്നായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. കാര്യം ചക്കിക്കൊത്ത ചങ്കരൻ അല്ലെങ്കിൽ  ഈനാംപേച്ചിക്ക് മരപ്പട്ടി എന്നപോലെ ചേരുന്ന ഒരു ഭാര്യയെ കിട്ടിയെങ്കിലും സാമ്പത്തികവും കരീർ വൈസും ആയി നേരത്തെ പറഞ്ഞ ചവുട്ടുപടികൾ ഇങ്ങനെ കയറിക്കൊണ്ടേ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവർ സ്‌കൂളിൽ തന്നെ പോയി പഠിച്ചു.

എന്നാലും ഭ്രാന്തൻ ചിന്തകൾ ജന്മനാ ഉള്ള വൈകല്യം ആയതുകൊണ്ട് എന്തിനെങ്കിലും വേണ്ടി സാമ്പാർ ഇങ്ങനെ തിളക്കും. അങ്ങനെയാണ് പത്താം ക്ലാസിനു ശേഷം പിള്ളേർക്കൊരു കൊത്തിപ്പിരിക്കൽ പ്ലാൻ ഉണ്ടായത്.  തനിയെ ദുബായിക്ക് യാത്ര ചെയ്യുക, തിരിച്ചു തനിയെ പോകുക, വിടപറയലിന്റെ വേദന അറിയുക, അതൊക്കെ അനുഭവിക്കാനും തരണം ചെയ്യുവാനും ഉള്ള മനക്കട്ടി ഉണ്ടാക്കുക എന്നൊക്കെയുള്ളതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ പ്ലാൻ. കൂട്ടത്തിൽ വളരെ സെൽഫിഷ് ആയിട്ടുള്ള ഒരു കാര്യവും. പ്ലസ് ടു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അവരൊക്കെ അവരുടെ ജീവിതവും, കൂട്ടുകാരും ഒക്കെയായി മുന്നോട്ടു പോകും. അതിനിടക്ക് കുറച്ചു നാൾ അവരെ എന്റെ കൂടെ നിർത്തി, ഒന്നിച്ചു ഉണ്ടും ഉറങ്ങിയും ജീവിതത്തിൽ അവരുടെ കൂടെ മറ്റാരുടെയും സാമീപ്യം ഇല്ലാതെ,  അവസാനമായിട്ടുള്ള ഒരു സമയം ചിലവഴിക്കുക എന്ന സ്വാർത്ഥ ചിന്തയും അതിലുണ്ട്. 

മൂത്തവൻ അവന്റെ ഫീലിങ്ങ്സ് അധികം പ്രകടിപ്പിക്കാത്തവനും കൊത്തിപ്പിരിക്കാതെ തന്നെ പോകാൻ സാധ്യത ഉള്ളവനും ആണെന്ന് തോന്നിയതുകൊണ്ട്, എന്റെ അവന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ഒരു മാസം അവസാനത്തെ സമയമെന്നു കരുതി അങ്ങ് സ്നേഹിച്ചു. എനിക്ക് വളരെയധികം തിരക്കും ടെൻഷനും ഉള്ള സമയം ആയിട്ടും അവൻ എന്നെ ഒട്ടി നിന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടു പേർക്കും വളരെയധികം വിലപ്പെട്ട ഒരു സമയം തരുകയും ചെയ്തു. ഇന്നിപ്പോൾ പിരിയുന്നതിനു പകരം അവൻ  കൂടുതൽ ഒട്ടി നിൽക്കുന്നപോലെ തോന്നുകയും ചെയ്യുന്നു.

രണ്ടാമൻ, അവൻ പ്രകടമായി തന്നെ എന്നെ കൂടുതൽ സ്നേഹിക്കുകയും എന്നോട് ആ സ്വാതന്ത്ര്യം എടുക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. അതിനാൽ തന്നെ ഞാൻ ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു. അവനെ പിരിച്ചു വിടുന്നതിനു പകരം കൊണ്ടുപോയി വിടാം, പിരിക്കൽ ഒക്കെ പിന്നെ നടത്താം എന്ന് ഒരു സമയത്തു വിചാരിക്കുകയും ചെയ്തു.എന്നാൽ സാഹചര്യങ്ങൾ മൂലം അവനെ തനിയെ വിടേണ്ടി വന്നു. ഒരു വികാരജീവി ആയിരിക്കും അവനെന്നു കരുതി മനപ്പൂർവ്വവും, സാഹചര്യങ്ങളുടെ സമ്മർദ്ദം മൂലവും അവനെ ഒട്ടും വികാരപ്രകടനകൾ ഇല്ലാതെ എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കി തിരിച്ചയച്ചു. 

ചാച്ചക്കു ഏറ്റവും സ്നേഹമുണ്ടെന്നു അവൻ കരുതിയ അവനെ വലിയ പ്രയാസങ്ങളില്ലാതെ പറഞ്ഞയച്ചപ്പോൾ അവന്റെ കുഞ്ഞു മനസ് തേങ്ങിക്കാണും. കുറെ ഉപദേശങ്ങളും കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളും അല്ലാതെ വലിയ കാര്യമായി അവനെ സ്നേഹിച്ചു കൊല്ലാൻ എനിക്ക് പറ്റിയില്ല, ചെയ്യാൻ പാടില്ല എന്ന നിർബന്ധം ആയിരുന്നു മനസ്സിൽ. ഇമോഷണൽ സ്ട്രെസ് കൊടുക്കാൻ പാടില്ല എന്ന നിർബന്ധം.

അപ്പനാണത്രെ അപ്പൻ, ഒന്ന് കരയുവെങ്കിലും ചെയ്യാമായിരുന്നില്ലേ ഈ ദുഷ്ടന് എന്ന് കരുതി വേദനിച്ചു കാണും എന്റെ മോൻ. 

ഒരു പക്ഷെ മൂത്തവനെക്കാളും നന്നായി കൊത്തിപ്പിരിക്കൽ നടന്നത്  ഇവന്റെ കാര്യത്തിൽ ആയിരിക്കും. അവന് എന്നോടുള്ള ബന്ധം ഒരു പക്ഷെ ഇനി പിരിഞ്ഞുപോകാൻ എളുപ്പമായിരിക്കും. പക്ഷെ എന്നെ അത് ഭീകരമായി വേദനിപ്പിക്കുന്നു. എല്ലാ മക്കളെയും തുല്യ സ്നേഹമെന്നു നമ്മൾ കരുതും, പക്ഷെ നമ്മളോട് കൂടുതൽ സ്നേഹം കാണിക്കുന്നവരോട് കുറച്ചു തിരിച്ചു വിത്യാസം ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്യും. 

തുലാവർഷ സന്ധ്യയിൽ ഇരുൾ മൂടി പെയ്യാതെ കെട്ടി നിന്ന മാനം പോലെ മനസ്സും, വെള്ളിടിയിൽ കിടുങ്ങുന്നപോലെ പതറിനിന്ന ഹൃദയവുമായി, അവൻ എന്റെ കൺമുമ്പിൽ നിന്നും മറയുന്നവരെ എന്റെ  മഴ പെയ്യരുതേ എന്ന പ്രാർത്ഥനയുമായി അവനെ യാത്രയാക്കി ഞാൻ. 

ഒരു കുഞ്ഞു മുള്ളാണി എൻഹൃദയം കീറുമ്പോളും   

ഒരു തുള്ളിനീർ  പോലും കൺപീലിയിൽ വീഴാതെ 

എൻ കുഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ യാത്രാമൊഴി ചൊല്ലുമ്പോൾ 

കരയാതെ കരഞ്ഞു ഞാൻ പറയാതെ പറഞ്ഞു ഞാൻ 

എനിക്കിഷ്ടമാണ് കുഞ്ഞേ നിന്നെ.....

ഇന്നിപ്പോൾ ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വിഷമാവസ്ഥയിൽ ആണ്, എന്റെ സ്നേഹം പുറത്തൊഴുക്കാതെ  എന്തിനു ഞാൻ അണ കെട്ടി നിറുത്തി? മകനെ, എനിക്ക് നിന്നെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാണ്. ഒരിക്കൽ കൂടി നമുക്ക് രണ്ടും തനിയെ ജീവിക്കണം, ഒരിക്കൽക്കൂടി നിന്റെ വിരലുകൾ കൊണ്ട് എന്റെ നെഞ്ചത്ത് പരതുന്നത്, ഒരു ദിവസമെങ്കിലും.  എനിക്ക് നിന്നെ കൊതിതീരെ സ്നേഹിക്കണം ......

അങ്ങനെ ഒരു രണ്ടാമൂഴത്തിനായി കാത്തുകൊണ്ട്......

നീയെന്റെ അരികിൽ, ഒരു  പൊന്നോമനയായി 

ഇനിയെന്ന് വരുമെന്റെ മകനെ

നിൻ നെഞ്ചിൻ ഇടിപ്പ് , നിന്റെയാ ചൂട് 

ഇനിയെന്ന് പകരുമെൻ മകനെ 

നിന്റെയാ ചിരികൾ, കിലുകിൽ പമ്പരമായ് 

എന്നുമെൻ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കും 

എന്നും നിൻ അരികിൽ ഒരു കാവലായി 

ഏതുലോകത്തെങ്കിലും ഞാനുണ്ടാകും 

Read more...

നിറം

കറുപ്പിനാണോ വെളുപ്പിനാണോ അതോ ഇനി നീല പച്ച ചുവപ്പ് ഇതിലെതിനാണ് സൗന്ദര്യം എന്നുള്ളതൊക്കെ ആപേക്ഷികം ആയിരിക്കാം. ഒരു വെളുത്ത സുന്ദരി, പെറ്റ തള്ള പോലും സഹിക്കുന്ന ഒരാൾ, സമൂഹത്തിൽ പ്രസിദ്ധനായ മറ്റൊരാളെ കുറിച്ച് ആക്ഷേപിച്ചു പറഞ്ഞതിന് ശേഷം വന്നിരുന്നു ന്യായീകരിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ അവജ്ഞ തോന്നുന്നു. 

ആ സ്ത്രീക്ക് ചാലക്കുടിയിൽ ഉള്ള കറുത്ത നിറമുള്ള വേറൊരു നൃത്താദ്ധ്യാപകന്റെ പേരോ ചിത്രമോ ആരെങ്കിലും ഒന്ന് കൊടുത്തിരുന്നെങ്കിൽ ഇരുന്നുള്ള ആ മെഴുകൽ ചിലപ്പോൾ കുറഞ്ഞേനേ. എത്ര അപഹാസ്യമാണ് അവരുടെ വാചകങ്ങളും ചേഷ്ടകളും. ഇനി അതും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവർ ഉണ്ടാകുമോ ആവോ?

പ്രമുഖ മനഃശാസ്ത്രജ്ഞൻ ശ്രീ വാഴക്കാവരയൻ അതിനെക്കുറിച്ചു ഇങ്ങനെ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. 

ഒരു പ്രായം കഴിയുമ്പോൾ മനുഷ്യന്, പ്രത്യേകിച്ച് സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു പ്രശ്നമാണിത്. ഒരു 35 വയസ്സുമുതൽ 45 വയസ്സുവരെ ആണ് സാധാരണ ഒരാളുടെ ഏറ്റവും നല്ല പ്രായം. അവരുടെ കഴിവുകൾ അവരുടെ തന്നെ എക്സ്പെരിയെൻസും ആയി ഇഴകിച്ചേർന്ന് അവരുടെ പെർഫോമൻസിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിൽ ആയിരിക്കും അതിനിടയിൽ ( ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകൾ ഉണ്ടാവാം ).

ആ പ്രായം കടന്നതിനു ശേഷം ഉള്ളവരുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ പൊതുവെ കാണുന്ന ഒരു പ്രവണത ആണ് സ്വയം പുകഴ്ത്തലും മറ്റുള്ളവരെ കുറ്റം പറച്ചിലും. ഏതോ ഒരു നൃത്തദ്ധ്യാപിക ഒരിക്കൽ ഇങ്ങനെ മറ്റൊരാളെ കളിയാക്കിയിരുന്നു, അവരുടെ പ്രശ്‍നം ഒന്ന്പഠിച്ചു  നോക്കിയപ്പോൾ ആണ് കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ മനസിലായത്.

ആയ കാലത്തു ലാസ്യ ഭംഗിയും സൗന്ദര്യവും കൈമുതലായി ഉള്ള സമയത്തു ആളുകൾ അവരുടെ പുറകെ മണത്തു നടന്നിരുന്നു. അതവരെ ഉന്മാദാവസ്ഥയിൽ എത്തിച്ചിരുന്നു. കാലം മാറി കോലം മാറിയപ്പോൾ മറ്റുള്ളവരുടെ മണപ്പിക്കൽ കുറഞ്ഞപ്പോൾ മാനസികമായി സമ്മർദ്ദം ഉണ്ടാകുകയും, തദ്വാരാ മറ്റുള്ളവരെ പുലഭ്യം പറയുന്നത് അവർക്കൊരു ആശ്വാസം ആകുകയും ചെയ്തു. അവരുടെ ഉള്ളിൽ തുളുമ്പിവന്നിരുന്ന അസൂയ കുശുമ്പ് വെറുപ്പ് അപകർഷതാബോധം ഇതൊക്കെ രൂപമാറ്റം സംഭവിച്ചു പുറത്തേക്ക് ദുർഗന്ധം വമിപ്പിച്ചു വന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. പൊതിഞ്ഞു വെച്ചിരിക്കുന്ന മാലിന്യത്തിന്റെ മൂടി തുറക്കുമ്പോളത്തെ ഒരു വിഷവാതകത്തിന്റെ പരക്കൽ ആയി ഇതിനെ കണ്ടാൽ മതി. 

ഇത് ആ മനഃശാസ്ത്രജ്ഞന്റെ അഭിപ്രായം ആണ്, പഠിപ്പും വിവരവും ഒക്കെ ഉള്ളവരല്ലേ, ചിലപ്പോൾ നേരായിരിക്കും. 

ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ എനിക്കും അതിന്റെ ലാഞ്ചന കാണിക്കുന്ന പലരെയും കാണുവാൻ സാധിച്ചു. ഒന്ന് ഉള്ളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞുനോക്കിയപ്പോൾ തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടായത്, ദൈവമേ എനിക്കും 45 കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇത്തിരി വർഷം കഴിഞ്ഞല്ലോ..... പക്ഷെ ബുദ്ധിയും ശരീരവും പതുക്കെ വളർന്ന ഒരാളെന്ന സ്ഥിതിക്ക് കുറച്ചു കൂടെ കിട്ടുവോ ആവോ....

Read more...

ആത്മവിശ്വാസം

 ആത്മവിശ്വാസം 

ശാന്തസുന്ദരമായ അലാം അടികേട്ട്  പെലകാലേ നേരത്തെ എണീറ്റു. ഇന്ന് സന്തോഷവും സമാധാനവും വേണമെന്ന് നിർബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നത്കൊണ്ട് ഒരു 5 മിനിറ്റ് ധ്യാനത്തിൽ ഇരുന്നു. ഭാര്യയെ വീഡിയോ കോൾ ചെയ്തു പിള്ളേരും ഒക്കെയായി കുശലം പറഞ്ഞു, കൊഞ്ചിച്ചു മൊത്തത്തിൽ കളം ഈസിയാക്കി. ചൂടുവെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചു കുട്ടപ്പനായി, സുന്ദരനായി, സുമുഖനായി അങ്ങോട്ട് ഒരുങ്ങി.

ഇന്നൊരു പ്രധാനപ്പെട്ട മീറ്റിങ് ഉണ്ട്. സുപ്രധാന മീറ്റിങ്ങുകൾ ഉള്ള സമയത്തു നല്ല ഡ്രസ്സ് എടുത്തു വെച്ച്, നന്നായി ഒരുങ്ങി ഒക്കെ പോകുകയാണെങ്കിൽ നമ്മുടെ സ്വതസിദ്ധമായ ഇന്ഫീരിയോരിറ്റി കോംപ്ലക്സ് കുറച്ചൊക്കെ മാറിക്കിട്ടും. ഈ ഡീൽ സെറ്റ് ആക്കിയിട്ടു വേണം രണ്ടു മാസത്തെ ശമ്പള കുടിശിക ജീവനക്കാർക്ക് കൊടുക്കാൻ. ബുർജ് ഖലീഫയുടെ ചോട്ടിൽ ഓഫിസ്, നല്ല ചിക്കിലി ഉള്ള കമ്പനി, ചിട്ടി കമ്പനിക്കാർ പറയുന്നപോലെ ചേർന്ന് കിടന്നാൽ രണ്ടുകൂട്ടർക്കും നല്ലതാണെങ്കിലും നമുക്ക് ഇത്തിരി സുഖം കൂടും. പോരാത്തതിന് നമ്മളോട് ഡീൽ ചെയ്യുന്നത് ഒരു തരുണീമണിയും. 

കുളിച്ചതിനു ശേഷം വന്നു മുടിയിലും മേശയിലും താടിയിലും ലേശം ഡെക്കറേഷൻ, സാധാരണ നന്നായി ഒന്ന് ഡെക്കറേറ്റ് ചെയ്‌താൽ ക്ളീൻ ഷേവ് അടിക്കേണ്ടി വരുന്നതാണ്, എന്തോ എല്ലാം ശരിയായി. അലമാരി തുറന്ന് ഇന്ന് വരെ എടുക്കാതെ വെച്ചിരുന്ന പുതുമണം ഉള്ള ബനിയൻ, കഴിഞ്ഞ മാസം നാട്ടിൽ നിന്നും വാങ്ങിയ മകന്റെ റെക്കമെന്റേഷനിൽ  ഉള്ള ഏതോ വിലകൂടിയ മറ്റിരിയലിൽ ഉള്ള അണ്ടർവെയർ (300 നു പകരം 900 കൊടുക്കേണ്ടി വന്നു, പക്ഷെ ഇടാൻ ഒരു സുഖം ഒക്കെയുണ്ട്), വീടിനു താഴെയുള്ള ബംഗാളി തേച്ചു വെടുപ്പാക്കിയ ഷർട്ട്, നാല് കിലോ കുറഞ്ഞതിന്റെ പേരിൽ മാത്രം പൃഷ്ഠവും തുടയും കയറാൻ സമ്മതിച്ച പാന്റ് ഇതെല്ലാം വലിച്ചു കയറ്റി ഒന്ന് നിവർന്നു നിന്നു.    

രാവിലെ രണ്ടു മൊട്ട ബുൾസൈ, ഒരു ഏത്തക്ക പുഴുങ്ങിയത്, ഒരു ഗ്ലാസ് പാല്. പ്രാതൽ പോഷകസമൃദ്ധം, ആരോഗ്യദായകം.

രാവിലെ പതിവില്ലാതെ എല്ലാം ശരിയായി സ്മൂത്തായി വരുന്നു. ഒരു തുണിയെടുത്തു പൊടിപിടിച്ച ക്ളാർക്സ് ഷൂവിന്റെ പേര് തെളിഞ്ഞുവരുന്നപോലെ തുടച്ചു, ഡിയോറിന്റെ പിശുക്കി ഉപയോഗിക്കുന്ന പെർഫ്യൂം എടുത്തു മീശയുടെയും താടിയുടെയും ഇടക്ക് ഒരു തുള്ളി തേച്ചു, മൊത്തത്തിൽ ബിന്ദു പണിക്കർ പറയുന്നപോലെ ഒരു മറ്റേ ലുക്കിൽ അങ്ങിറങ്ങി.

ഗൂഗിൾ മാപ് നോക്കി, ട്രാഫിക് ഇല്ല. ഇപ്പോൾ ഇറങ്ങിയാൽ പതിനഞ്ചു മിനിട്ടു മുമ്പ് എവിടെയെത്താം, മാനസികമായി തയാറെടുത്തു തരുണീമണിയെ കാണാം, കച്ചവടം കൈക്കലാക്കാം.

ലിഫ്റ്റിൽ കയറിയപ്പോൾ ആ കണ്ണാടിയിൽ നോക്കിയ ഞാൻ ഞെട്ടിപ്പോയി. എന്തൊരു തേജസ് ആൻഡ്  ഓജസ്. നേരത്തെ ആയ സുന്ദരന്റെയും സുമുഖന്റെയും കൂടെ സുശീലനും സരസനും കൂടി  ആയാൽ ഇന്ന് ഞാൻ പൊളിക്കും. 

 ഉന്മേഷത്തോടെ സുസ്‌മേരവദനൻ ആയി ഞാൻ ചെന്ന് വണ്ടി തുറന്നു. മരുഭൂമിയിൽ പോകുന്നതിനായി  ഫുട്‍സ്റ്റെപ് ഒക്കെ എടുത്തു ദൂരെക്കളഞ്ഞിരുന്നതു കൊണ്ട് കയറാൻ ഇത്തിരി പ്രയാസം ഉണ്ട്. ഡോർ  തുറന്നു വണ്ടിയിലേക്ക് ചാടിക്കയറി.

എന്തോ ഒരു സ്വരം കേട്ടു, സീറ്റിലിരുന്ന ഞാൻ ഒന്ന് കുനിഞ്ഞു നോക്കിയതോടെ എന്റെ സകല ഊർജവും ഒഴുകി പോയി. പാന്റിന്റെ ഏറ്റവും പ്രാധാന്യമുള്ള ഭാഗം കീറിപോയിരിക്കുന്നു. മകന്റെ ഉപദേശത്തിൽ വാങ്ങിയ വിലകൂടിയ ഫ്ലൂറസെന്റ് കളറിലുള്ള സാധനം സ്വിമ്മിങ് പൂളിലെ വെള്ളം ഓളംതല്ലുന്നപോലെ തെളിഞ്ഞു കാണുന്നു. 

ചാടിയിറങ്ങി ഓടിച്ചെന്നു പാന്റുമാറി വല്ല ജീൻസും ഇട്ടു വരാം എന്ന് കരുതി ഇറങ്ങിയപ്പോൾ കണ്ടു, വണ്ടിയുടെ ഒരു ടയറും പഞ്ചർ.

 

 

Read more...

ക്രിസ്തുമസ് കരോൾ

ഡിസംബർ മാസം ആകെ കൂടെ മനസ്സിൽ ഒരു കുളിരുള്ള, മഞ്ഞും നക്ഷത്രങ്ങളും പെരുന്നാളും ക്രിസ്തുമസും ന്യൂ ഇയറും കൂടെ എന്റെ പിറന്നാളും ഒക്കെയുള്ള ഒരു സുഖമുള്ള സമയമാണ്. ഈ വയസാംകാലത്തു ഇതൊന്നും വലിയ കാര്യമല്ലെങ്കിലും പഴയ ഓർമ്മകളിലെ ഒത്തിരി സുഖമുള്ള ഒരു കൊച്ചോർമ്മ.

ഞാൻ എട്ടാം ക്‌ളാസിൽ പഠിക്കുന്ന, എല്ലിന്റെ മണ്ടേൽ കുറച്ചു ഞരമ്പുകൾ തെളിഞ്ഞുവരാൻ തുടങ്ങിയ, മസിലും മീശയും വേണമെന്ന് കൊതിക്കുന്ന, കാണുന്ന സുന്ദരിമാരെ ഒക്കെ പ്രേമിക്കണം എന്നൊക്കെ തോന്നുന്ന ഒരു തീ പിടിച്ച കാലം.

 ഡിസംബർ ആയി, അമ്മാവനോട് സ്ഥിരം കൊണ്ടുവരുന്ന 5 കാലുള്ള നക്ഷത്രം അല്ലാതെ പത്തു പന്ത്രണ്ട് കാലുള്ള പുതിയ ടൈപ്പ് കൊണ്ടുവരാമോ എന്ന് ചോദിച്ചെങ്കിലും ഏറ്റില്ല. പക്ഷെ പുള്ളി ഈ പ്രാവശ്യം രണ്ടെണ്ണം കൊണ്ടുവന്നു, സ്ഥിരം ഉള്ള ചൊമലയും പിന്നെ ഒരു വെള്ളയും. എന്നിട്ടു രാത്രിക്ക് ഒരു കുഞ്ഞു ബൾബ് വയറിൽ സെറ്റുചെയ്‌തു രണ്ടു നക്ഷത്രവും കെടും ഓഫാകും സ്റ്റൈലിൽ ഫിറ്റു ചെയ്തു.  ആ കുഞ്ഞു ബൾബാണത്രെ വലിയ രണ്ടെണ്ണത്തിനെ മിന്നിക്കുന്നത്. എന്തായാലും അവസാനം എന്റെ അപേക്ഷ മാനിച്ചു പിറ്റേ ദിവസം ഒരു കുഞ്ഞു നക്ഷത്രം ആ കുഞ്ഞു ബൾബിനും ഇട്ടു, ഞാൻ ഹാപ്പിയായി.

അങ്ങനെ പൈകപെരുന്നാൾ കഴിഞ്ഞു, ഇനി ക്രിസ്തുമസിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ. എന്തായാലും ഈ പ്രാവശ്യം കരോൾ പരിപാടിക്ക് രാത്രിയിൽ പോകാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും പെർമിഷൻ കിട്ടി, പക്ഷെ 23 നും 24 നും മാത്രം.

അങ്ങനെ 23 ആം തീയതി നാലുമണിക്ക് വീട്ടിൽ നിന്നും സുന്ദരാനാകാൻ ഉള്ള ശ്രമവും ആയി തോട്ടിലേക്കിറങ്ങി. തലയിൽ എണ്ണയും തേച്ചു കാലു വെള്ളത്തിൽ ഇട്ടു കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു. കല്ലേമുട്ടിയും വാഴക്കാവരയനും വന്നു കുതിർന്ന കാലിലെ ഇളകിയ കോശങ്ങൾ കൊറിച്ചു തിന്നു. 

റോഡിലൂടെ ഒരു ബസ് പാഞ്ഞുപോകുന്ന സ്വരം കേട്ടു, ഒച്ച കേട്ടിട്ട് മണ്ണടിശ്ശാല ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. kms ആണ് ഞങ്ങടെ നാട്ടിൽ എല്ലാ ബസുകളും, പിന്നെ പേരിനു കുറച്ചു മണക്കടവ്, തിരോന്തോരം, വഴിക്കടവ് ട്രാൻസ്‌പോർട് ബസുകളും. എല്ലാ kms ബസിന്റെയും നിറവും രൂപവും ഏകദേശം ഒരുപോലെ ആണെങ്കിലും അതിൽ ഒരു പ്രത്യേകത ഉള്ള ബസ് ആയിരുന്നു മണ്ണടിശ്ശാല ബസ്. അതിന്റെ ഗ്രില്ലിന്റെ രൂപം ഒരു പൂമ്പാറ്റയുടെ പോലെ ആയിരുന്നു. 

കാല് വെള്ളത്തിൽ ഇട്ടുകൊണ്ട് തന്നെ പതുക്കെ പാറപ്പുറത്തു മലർന്നു കിടന്നു. മീനുകൾ കാലിന്റെ മുട്ടുവരെ ഇക്കിളി ആക്കികൊണ്ടിരുന്നു. മണ്ണടിശാല ബസിന്റെ പൂമ്പാറ്റ ഗ്രില്ലിനു പകരം ഒരു സുന്ദരി പെണ്ണിന്റെ ചുണ്ടിന്റെ ഷേപ്പിൽ ഗ്രില്ലുവെച്ച ഒരു ബസ്, അതായിരുന്നു എന്റെ സ്വപ്നം. അന്നത്തെ ഒരു കോമിക് കഥാപാത്രം ആയിരുന്ന മക്കു എന്ന കാറിന്റെ പോലെ സന്തോഷം വരുമ്പോൾ ചിരിച്ചും ദേഷ്യം വരുമ്പോൾ കിറി കോട്ടിയും ഒക്കെ മാറ്റാവുന്ന ഗ്രില്ലുള്ള ഒരു ബസ്. നമ്മുടെ ബൊച്ചേ ഒക്കെ സ്വപ്നം കാണുന്നതിന് മുമ്പേ മറഡോണയെ കൊണ്ടുവന്ന് തോളിൽ കയ്യിട്ട് പാലായിലൂടെ നടന്ന്, എന്റെ ബസ്സിൽ കയറ്റി, മക്കുവിന്റെ പോലെ ചിരിക്കുന്ന ഗ്രിൽ ഉള്ള ബസ്സിൽ കയറ്റി പൈകയിൽ കൊണ്ടുവരുന്നതും, ഈ തോട്ടിൽ ഇരുത്തി മറഡോണയുടെ കാലിൽ ഈ കുഞ്ഞു മീനുകളെ കൊണ്ട് കടിപ്പിക്കുന്നതും ഒക്കെസ്വപ്നം കണ്ടു കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു. 

അപ്പോളേക്കും തുണി അലക്കാനായി അപ്പുറത്തെ വീട്ടിലെ ചേച്ചി വന്നു. പിന്നെ പെട്ടെന്ന് പഴയ നീല പാരഗൺ ചെരുപ്പ് എടുത്തു കല്ലിട്ടുരച്ചു നല്ല കളറുവെപ്പിച്ചു, ഒന്ന് മുങ്ങിപ്പൊങ്ങി  പെരിങ്ങിലത്തിന്റെ ഇലയും പറിച്ചു ദേഹവും തേച്ചു വൃത്തിയായി കരോളിന്‌ പോകാൻ ഇറങ്ങി.

നേരം ഇരുണ്ടു കഴിയുമ്പോളാണ് കരോൾ പരിപാടി ആരംഭിക്കുന്നത് തന്നെ. എനിക്കാണെങ്കിൽ ഇരുട്ടിനെ ഒടുക്കത്തെ പേടിയും. പിന്നെ ഇത്രയും പേരുള്ളതാണ് ഒരാശ്വാസം. ഓരോ വീട്ടിലും കയറാനായി ഉൾപ്രദേശത്തുകൂടി ഒക്കെ പോകുന്ന സമയത്തു ഞാനും നല്ല ഉറക്കെ പാടും, അപ്പോൾ പേടിക്ക് ഒരാശ്വാസം കിട്ടുകയും ചെയ്യും.

പക്ഷെ കരോളിന് പോകുമ്പോളും എനിക്ക് വലിയ രസം ഒന്നുമില്ല, കാരണം പാടാൻ അറിയാവുന്നവർ ഓരോ വീട്ടിലും ചെല്ലുമ്പോൾ നന്നായി പാടും, കൊട്ടാൻ അറിയാവുന്നവർ നന്നായി കൊട്ടും, ഡാൻസ് കളിക്കുന്നവർ ക്രിസ്തുമസ് പാപ്പാ ആയും അല്ലാതെയും തുള്ളും. എനിക്കാണെങ്കിൽ സ്വപ്നം കാണാൻ അല്ലാതെ ഇതിലൊന്നിലും ഒരു കഴിവും ഇല്ല. എന്റെ കൂട്ടുകാരായ ജോണിയും സാജനും പ്രിൻസും ഒക്കെ ഒടുക്കത്തെ കലാകാരന്മാരും. പക്ഷെ എനിക്ക് കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ഡ്യൂട്ടി കിട്ടി. എല്ലാ വീട്ടിലും കയറി ഒരു പാട്ടും ഡാൻസും കഴിഞ്ഞു നേർച്ച ഇട്ടിട്ട് ഉണ്ണീശോയെ മുത്തുന്ന ഒരു പരിപാടി ഉണ്ട് കരോളിന്‌. എന്നെക്കൊണ്ട് വേറെ ഒരു ഗുണവും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ആ പണി കിട്ടി. അപ്പോളാണ് നമ്മുടെ ജോണിയുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ കല്പടവുകളിൽ എവിടെയോ കാലിട്ടുരച്ച ഒരു സുന്ദരിയുടെ വീട്ടിൽ നമ്മൾ കയറാൻ പോകുന്നത്. ജോണി എന്റെ അടുത്ത് വന്നു പതുക്കെ ചോദിച്ചു, "എടാ, എന്റെ സീനയുടെ വീടാണ്, ഉണ്ണീശോയെ ഞാൻ പിടിച്ചോട്ടെ?"

"ഇതുകൂടി പിടിക്കാൻ ഇല്ലേൽ പിന്നെ ഞാൻ എന്ന കാണാൻ ആണ് ഈ പരിപാടിക്ക് വരുന്നത്? നിനക്കൊക്കെ പാടാനും ആടാനും അറിയാമല്ലോ." പ്രത്യേകിച്ച് കാര്യം ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും ഞാൻ വെറുതെ ഒരു ജാട വെച്ചു.  പക്ഷെ അവൻ ആ സമയത്തു എന്റെ മർമ്മത്തു തന്നെ ഒരു കുത്തു തന്നു. "എടാ, നാളെയാണ് നമ്മൾ ജാൻസിയുടെ വീട്ടിൽ ഒക്കെ പോകുന്നത്. അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ എന്ത് വിലകൊടുത്തും നിന്നെ കൊണ്ട് ഉണ്ണീശോയെ ഞാൻ പിടിപ്പിച്ചോളാം." അത് എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു കുഞ്ഞു കുളിരു പെയ്യിച്ചു. ഞാൻ ഉള്ളുനിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ ഉണ്ണീശോക്ക് ഒരു ഉമ്മയും കൊടുത്തു അവനു കൈമാറി. 

സീനയുടെ വീട്ടിൽ ചെന്നു, അവളുടെ അപ്പനും അമ്മയും ചേച്ചിയും ചേട്ടനും ഒക്കെ വന്ന് ഉണ്ണീശോക്ക് ഉമ്മ കൊടുത്തു. ജോണിയുടെ കണ്ണുകൾ പിന്നെയും അകത്തേക്ക് ആകാംക്ഷയോടെ നീണ്ടു, ഇനി ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചു. എവിടെ?, ഇളയ മോൾ ഉറങ്ങിപ്പോയി എന്ന് അവളുടെ അപ്പൻ പറഞ്ഞതോടെ ഇളിഭ്യനായി പതുക്കെ ജോണി തിരിച്ചിറങ്ങി. 

ഞാൻ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ആയി ജോണിയുടെ തോളിൽ കയ്യിട്ടു ഒന്ന് ചെറുതായി ചിരിച്ചു. "പട്ടിത്തെണ്ടി, കളിയാക്കി ചിരിക്കുന്നോടാ" എന്ന് പറഞ്ഞു ജോണി എന്നെ നാല് തെറി, പിന്നെ "നാളെ കോപ്പാണ് നിന്നെ ജാൻസിയുടെ വീട്ടിൽ ചെല്ലാൻ സഹായിക്കുന്നത്" എന്ന് പറഞ്ഞു കലിതുള്ളി നിക്കുവാണ് അവൻ. 

ഒരു അരമണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു നോക്കിയിട്ടും അവന്റെ ചൂട് ആറുന്നില്ല, എനിക്കാണെങ്കിൽ വെറുതെ ഇരുന്ന മനസ്സിൽ അവൻ ആശ തരുകയും ചെയ്തു. അവസാനം അവനെ ഭീഷണിയുടെ വകയിൽ ഒന്ന് പിടിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.

പണ്ട് നാലാം ക്‌ളാസിൽ പഠിക്കുന്ന സമയത്തു ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും നിക്കാറാണ് ഇടുന്നത്. അന്ന് ഇന്നത്തെ പോലെ സിബ് ഒന്നും ഇല്ല, രണ്ടു ബട്ടൻസ് കാണും അവിടെ. ഇന്റർവെല്ലിനു മുള്ളാൻ പോകുമ്പോൾ അതൊന്നും തുറന്ന് ഒഴിക്കുന്ന പരിപാടി ഞങ്ങൾക്കില്ല. ഓടിപോയി നിക്കറിന്റെ സൈഡിൽ കൂടി കൈകേറ്റി സുനാപ്പി എടുത്ത് മുള്ളലാണ് പരിപാടി. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഒഴിച്ചാൽ പിന്നെ എന്തേലും ഇത്തിരി ഓടാനും കളിക്കാനും സമയം കിട്ടും. 

പക്ഷെ ജോണിക്ക് അന്ന് ഒരു പാന്റ് കിട്ടി, സിബൊക്കെ ഉള്ള പാന്റ്. അങ്ങനെ അതിന്റെ വർണനയും ആയി അത് മുമ്പോട്ടും പിറകോട്ടും ഒക്കെ വലിച്ചിട്ട് ഷോ നടത്തുന്ന സമയത്താണ് അത് സംഭവിച്ചത്. സിബിൽ അതുടക്കി. പിന്നെ അന്ന് വൈകുന്ന വരെ വേദന സഹിച്ചു ജോണി ക്‌ളാസിൽ ഇരുന്നു. ഞാനും രാജുമോൻ TT യും മാത്രമാണ് അതറിഞ്ഞത്. അവൻ വാങ്ങി തരാമെന്നു പറഞ്ഞ പ്യാരി  മുട്ടായിയുടെ ഓഫാറിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടും അത് ഒരു രഹസ്യമായി ദൃശ്യം സിനിമയിലെ പോലെ സൂക്ഷിച്ചു.

പക്ഷെ ദൃശ്യത്തിന് രണ്ടാം ഭാഗം ഇറങ്ങിയപോലെ ഇതും തക്ക സമയത്തു പുറത്തെടുക്കാൻ ഞാൻ നിര്ബന്ധിതൻ ആയി. നാലുവർഷം മുമ്പത്തെ കാര്യം പറഞ്ഞു എന്നെ നീ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുവാണോ എന്നൊക്കെ ആദ്യം ഒന്ന് ചോദിച്ചെങ്കിലും അവൻ പതുക്കെ വഴങ്ങി. അതുമാത്രമല്ല, രാത്രിക്ക് സ്വന്തം വീട്ടിലോട്ട് പോലും കേറി പോകാൻ പേടിയുള്ള എന്നെ അവൻ വീടിന്റെ പതിനെട്ടാം പടിവരെ കേറ്റിവിടുകയും ചെയ്തു.

അങ്ങനെ 24 ആം തീയതി. കരോളുമായി ഞാൻ ജാൻസിയുടെ വീട്ടിൽ ചെല്ലുന്നതും അവൾ എന്നെ നോക്കുന്നതും ഒക്കെ എന്റെ മനസ്സിനെ ഭീകരമായി ഉന്മത്തനാക്കി. അമ്മയുടെ കാല് പിടിച്ചു പുതിയ ഒരു ചെരുപ്പ് വാങ്ങി. പാരഗൺ വേണ്ടെന്ന് വെച്ച് ഈവാ ഹവായിയുടെ ഒരു കറുത്ത ചെരുപ്പ് വാങ്ങി. ഇഞ്ചയും ചെമ്പരത്തി ഇലയും കൂടി ഇടിച്ചു താളിയുണ്ടാക്കി തോട്ടിൽ ചെന്ന് തലയിൽ തേച്ചു തലയുടെ പുറവും, ഇഞ്ച ഇട്ടുരച്ചു തൊലിയുടെ പുറവും വൃത്തി ആക്കി. 

വൈകുന്നേരം വെള്ളയും ചുവപ്പും ചെക്കിൽ ഉള്ള ഷർട്ടിട്ട്, പശമുക്കി തേച്ച മുണ്ടുടുത്തു വല്യപ്പന്റെ പോൻഡ്‌സ് ഡ്രീം ഫ്‌ളവർ പൗഡറും ഇട്ട്, ഇത്തിരി ഹെയർ ഓയിലും തലയിൽ തേച്ചു സന്ദരനായി ഞാൻ ഇറങ്ങി.

കരോളിന്റെ കൂടെ പല വീടുകൾ കയറിയെങ്കിലും ഞാൻ വളരെ യാന്ത്രികമായി കൂടെ നടന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അവസാനം ജാൻസിയുടെ വീടിന്റെ അടുത്തുള്ള ഇടവഴിയിൽ എത്തി. അപ്പോളാണ് ശ്രദ്ധിച്ചത്, ജാൻസിയുടെ വീട്ടിൽ കയറുമ്പോൾ ക്രിസ്തുമസ് പപ്പാ ആകാനും, ചെണ്ടകൊട്ടാനും മുൻ നിരയിൽ ഡാൻസ് കളിക്കാനും, എന്തിനേറെ പറയുന്നു ഉണ്ണീശോയെ പിടിക്കാനും വരെ നല്ല തിരക്ക്. ഞാൻ ജോണിയെ ഒന്ന് നോക്കി.

അവൻ അന്തസ്സുള്ളവൻ ആയിരുന്നു, നേതൃത്വ പാടവവും. ഓരോന്നും ഓരോരുത്തർക്ക് വീതിച്ചു നൽകി, ഉണ്ണീശോയെ എനിക്കും.

സമയം ഏകദേശം പത്തര, അങ്ങനെ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പതിയെ കയറുന്നു, ഡ്രംസിന്റെ സ്വരം ഉച്ചസ്ഥായിയിൽ എത്തി, യുവാക്കൾ ആവേശത്താൽ ആറാടുകയാണ്, കാരണം ജാൻസിയും അവളുടെ ചേച്ചിയും നല്ല സുന്ദരിമാർ ആയിരുന്നു. 

ജാൻസിയുടെ അച്ഛൻ തോമസ് ചേട്ടനും അമ്മ ലീലാമ്മ ചേച്ചിയും ചേച്ചി ജൂലിയും ഇറങ്ങി വന്നു. ഒരു പാട്ട് അവിടെ നിന്ന് കൂടെയുള്ള യുവാക്കൾ പാടി ആടി. ഡ്രമ്മിന്റെ മുഴക്കത്തെക്കാൾ ഉച്ചത്തിൽ എന്റെ ഹൃദയം ഇടിച്ചു, ജാൻസി എവിടെ?

ശാന്ത രാത്രി തിരുരാത്രി എന്ന പാട്ടു കഴിഞ്ഞു,  ജോണിയുടെ വക ഉണ്ണി പിറന്നു എന്ന ലൈൻ ഒന്നൂടെ പാടി നോക്കി. ജാൻസിയെ കാണുന്നില്ല. ജോണിയെപ്പോലെ എനിക്കും ഈ ഗതി ആയല്ലോ എന്ന നിരാശ എന്നെ ബാധിച്ചു. ഞാൻ കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സുമായി ഉണ്ണീശോയുമായി വീടിന്റെ നടകൾ കയറി.

അപ്പോൾ അവളുടെ ചേച്ചി ജൂലി ചോദിച്ചു, ഒരു പാട്ടുകൂടെ തുടങ്ങാമോ, ജാൻസി പാതിരാകുർബാനക്ക് പോകാനായി കുളിച്ചോണ്ടിരിയ്ക്കുവാ, ഇപ്പൊ വരും.

ഒരു പാട്ടോ, ഒരുലോഡ് പാട്ടു ജൂലിക്ക് വേണ്ടി പാടാൻ തയ്യാറായി ചേട്ടന്മാരും ജൻസിക്കുവേണ്ടി പാടാനും ആടാനും അനിയന്മാരും ഒരു അംബാസിഡർ കാറിനെ പോലെ സദാ തയ്യാറായി നിൽക്കുവല്ലേ. അടുത്ത പാട്ട് തുടങ്ങി - പുൽക്കുടിലിൽ, കൽത്തൊട്ടിലിൽ, മറിയത്തിന്  പൊൻമകനായ്.....

അവസാനം അവൾ ഓടി വന്നു, ഒരു മിഡിയും ടോപ്പുമിട്ട് മുടിയൊക്കെ പാറിപ്പറന്ന്. ഇത്രയും സുന്ദരിയായി അവളെ കണ്ടിട്ടേ ഇല്ലായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് തന്നെ പാട്ടും ഡാൻസും എന്തുകൊണ്ടോ അറിയാതെ നിന്ന് പോയി.

നിനക്ക് വേണ്ടി കാത്തുനിന്നതാ ഈ ചേട്ടന്മാർ എന്ന് ജൂലിച്ചേച്ചി പറഞ്ഞതോടെ പാട്ടുകാരും കൊട്ടുകാരും ഡാൻസുകാരും  ഊർജസ്വലരായി യഹൂദിയായിലെ എന്ന ഗാനത്തിലേക്ക് കടക്കുകയും ഞാൻ ഉണ്ണീശോയുമായി സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് കയറുകയും ചെയ്തു.

തോമസുചേട്ടനും ലീലാമ്മച്ചേച്ചിയും ജൂലിയും ഉണ്ണീശോക്ക് ഉമ്മ കൊടുത്തു. ജാൻസി എത്തി, എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ഒരു നല്ല ചിരി ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് എന്റെ കൈകൾ ചേർത്ത് പിടിച്ചു ഉണ്ണീശോയെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് ഒരു നല്ല ഉമ്മ കൊടുത്തു. 

ജീവിതത്തിൽ അന്ന് വരെ അനുഭവിക്കാത്ത ഒരു സുഖമുള്ള അനുഭവം, ഉണ്ണീശോക്കല്ല, എനിക്കാണ് അവൾ ആ ഉമ്മ തന്നത് എന്ന് സത്യമായിട്ടും എനിക്ക് തോന്നി. മഞ്ഞിലോ വെണ്ണയിലോ ഒക്കെ തൊടുന്നപോലെയുള്ള മർദ്ദവമായ, കുളിരുള്ള ഒരു ഫീൽ. പിന്നീടെത്ര ക്രിസ്തുമസ്സും കരോളും ഒക്കെ കൂടിയാലും ഇന്നും മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഒരു ഓർമ്മ.

ഇന്നിപ്പോൾ അവൾ സിസ്റ്റർ ജാൻസിയായി കൽക്കട്ടയിൽ ഉണ്ട്. ഭാര്യയും കുട്ടികളും ഒക്കെയായി ഒരു ക്രിസ്തുമസിന് ഇന്ത്യയുടെ കിഴക്കൻ തീരം വഴി ഒരു യാത്ര പോകണം. കൽക്കട്ടയിൽ എത്തുമ്പോൾ അവരുടെ ആശ്രമത്തിൽ ഒരു ദിവസം അതിഥിയായി കഴിയണം...

Read more...

ഞരമ്പ്

മരുഭൂമിയിലെ കൂട്ടുകാരുടെ ഒരു ഒത്തുചേരൽ. കലാപരിപാടികൾ, പാചകം, സമ്മാനദാനം, കളികൾ അങ്ങനെ നിരവധി കലാപരിപാടികൾ. 

എന്തിനോ വേണ്ടി തിളക്കുന്ന സാമ്പാർ പോലെ തലങ്ങും വിലങ്ങും ഓടി നടന്നു. മര്യാദക്ക് നടക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ  വെറുതെ നിയന്ത്രിച്ചു കുളമാക്കുന്ന കല്യാണവീട്ടിലെ അമ്മാവനെ പോലെ ഞാൻ തേരാപാരാ നടന്നു വെറുപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു, എന്നെക്കൊണ്ടാവുന്ന പോലെ.  അവസാനം ബാർബിക്യൂ നടക്കുന്ന സ്ഥലത്തുനിന്നു അവർ എണീപ്പിച്ചു വിട്ടപ്പോൾ ഇനി എവിടെപ്പോയി അലമ്പുണ്ടാക്കും എന്ന വ്യഥയുമായി കറങ്ങി നടന്നപ്പോൾ അതാ അവിടെ ഒരു മൂലക്ക് കുറച്ചു ആരോഗ്യദൃഢഗാത്രരായ ചെറുപ്പക്കാരെപോലെ ഇരിക്കുന്ന മധ്യവയസ്കരും ( അവരുമായി ചെറിയ പരിചയം മാത്രം), കൂടെ നല്ല സുന്ദരിമാരായ മൂന്നാലു തരുണീമണികളും (എന്റെ പ്രായം ഏകദേശം അൻപതാകാറായി, പോരാത്തതിന് നേർത്ത ഇരുട്ടും). 

നേരെ അങ്ങോട്ട് വെച്ചു പിടിപ്പിച്ചു, അവർ നല്ല രസമായി എന്തൊക്കെയോ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിച്ചു ചിരിച്ചു കളിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്. പോരാത്തതിന് എന്റെ കൂട്ടത്തിൽ വന്ന സതീർത്യന് പിള്ളേച്ചൻ വരെ അവിടെ അവരുടെകൂടെ പിള്ളകളിച്ചു നിൽക്കുന്നു. എനിക്ക് അതത്ര പിടിച്ചില്ല. എന്താ നിങ്ങൾ ഇങ്ങനെ മാറി നിൽക്കുന്നത്? അവിടെ ഭക്ഷണം ഒക്കെ തീരാറായി, വേഗന് ചെന്ന് കഴിക്കൂ കുട്ടികളെ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ഞാൻ കാരണവരായി. 

ഈ മരപ്പാഴിനെ എങ്ങനെ ഒഴിവാക്കാം ഏന് വിചാരിച്ചായിരിക്കും, അതിലെ ഒരാൾ പതുക്കെ എന്നെ പൊക്കിയടിച്ചു. അതിൽ ഒന്ന് രണ്ടുപേർ എന്റെ കഥകൾ വായിച്ചുണ്ട്. ഇദ്ദേഹം വലിയ എഴുത്തുകാരൻ ആണ്, ഭയങ്കര രസമാണ് സാറിന്റെ എഴുത്ത്, നമ്മളൊക്കെ ഒറ്റ ഇരുപ്പിൽ വായിച്ചു തീർക്കും എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു അവർ അങ്ങ് പുകഴ്ത്തി. എനിക്കങ്ങു നാണം വന്നു, ഇതൊക്കെയെന്ത് എന്ന ഭാവത്തിൽ ഞാൻ നമ്രശിരസ്കനായി നിന്നു. പ്രോത്സാഹനം കൂടിയപ്പോൾ ആ കൂട്ടത്തിലെ സുന്ദരിയായ ഒരു ജുവതി, കഴിഞ്ഞ ദിവസം കണ്ട ഏതോ ഹിന്ദി സിനിമയിൽ എഴുത്തുകാരെ കുറിച്ച് പറയുന്നുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞു. ആ വാക്ക് പറയാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ സത്യത്തിൽ വെറും പോഴന്മാരാണ് എഴുത്തുകാർ എന്നാണ് അവർ ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ന് മനസ്സിലായി. നമ്രത ശിരോസ്കർ ആയിരുന്ന എന്റെ ശിരോഭാഗം ചെറുതായി ഒടിഞ്ഞു. 

പിള്ളേച്ചൻ പക്ഷെ വിട്ടില്ല, ആ വാക്ക് പറഞ്ഞേ പറ്റൂ എന്ന് വാശി. ഇയാൾ ഉള്ള ആത്മവിശ്വാസം കൂടി കളഞ്ഞേ അടങ്ങൂ എന്നു മനസ്സിൽ ശപിച്ചു നിന്നപ്പോൾ എന്റെ കഥയുടെ ആരാധകനായിരുന്നു ഒരാൾ ഓരോ കഥയുടെ രസമുള്ള ഭാഗങ്ങൾ പറയാൻ തുടങ്ങി. എത്രയോ നല്ല കഥകൾ എഴുതിയ ഒരാളാണ് ഞാൻ, എന്നിട്ടും എന്റെ കൊച്ചിന്റെ സുനയിൽ ഉറുമ്പു കടിച്ച കഥയാണ് അവൻ പറയുന്നത്. മനുഷ്യന്റെ തൊലിയുരിയുന്ന കാര്യങ്ങൾ തന്നെയാണല്ലോ കർത്താവെ ഇന്ന് വരുന്നത്.ഭാഗ്യത്തിന് കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ, എഴുത്തുകാർ വലിയ മനുഷ്യരാണ്, അനുഭവ സമ്പത്തും ക്രിയേറ്റിവിറ്റിയും ഒക്കെ ഉണ്ടെങ്കിലേ എഴുതാൻ പറ്റൂ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ചെറുതായി വീണ്ടും ആശ്വസിപ്പിച്ചു. ശരിക്കും പുള്ളി അനുഭവസമ്പത്ത് എന്നുദ്ദേശിച്ചതു ഉറുമ്പു കടിച്ച കാര്യമാണോ ആവോ? പക്ഷെ പിള്ളേച്ചൻ വിട്ടില്ല, ആ സിനിമയിൽ കണ്ട സ്വഭാവരീതി എന്താണ് എന്ന് പറയാതെ വിടില്ല എന്ന ഭാവം. 

എന്തോ എന്നോട് സഹതാപം തോന്നിയിട്ടാവണം മറ്റൊരാൾ പറഞ്ഞു, എനിക്ക് ലിങ്ക് അയച്ചു തരണം, എല്ലാവരും രസമുള്ള എഴുത്ത് എന്നോകെ പറയുമ്പോൾ ഒന്ന് നോക്കണമല്ലോ. കൂടാതെ പത്മരാജൻ ഭരതൻ ഇവർ ഒക്കെ നല്ല എഴുത്തുകാരായിരുന്നു എന്നും എത്ര മനോഹരം ആയിരുന്നു അവരുടെ കഥകൾ എന്നൊക്കെയായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിവരണം.  പിള്ളേച്ചൻ വിടുമോ? അവരൊക്കെ നല്ല കഥകളെ ഒരാവശ്യവും ഇല്ലാതെ സിനിമയിൽ ഞരമ്പ് സീനുകളും കാണിച്ചു വൾഗർ ആക്കിയവരാണ്. ഞരമ്പുകളാണ് കഥയെഴുത്തുകാർ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു അടിച്ചു കീറുകയാണ്.

അധികം കുളമാകുന്നതിനു മുമ്പ് പോയേക്കാം എന്ന് വിചാരിച്ചു വീണ്ടും ഭക്ഷണം വിളമ്പുന്നിടത്തു ചെന്ന് അവിടെ മര്യാദക്ക് വിളമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഇക്കയെ മാറ്റി അവിടെ നിന്ന് ഒരു ചിക്കൻ വിളമ്പുമ്പോൾ ഒരെണ്ണം അകത്തോട്ടും എന്ന രീതിയിൽ കേറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ആണ് നമ്മുടെ ജുവതികൾ കഴിക്കാനായി എത്തിയത്. അതിലൊരു സുന്ദരി എന്നെക്കണ്ടപ്പോൾ നല്ല ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. "ആ കൊള്ളാല്ലോ ...ഞരമ്പ് ഇവിടെ വിളമ്പാനും എത്തിയോ" എന്ന്. 

ഞാൻ എന്റെ രണ്ടു സൈഡിലും വിളമ്പാൻ നിന്നവരെ ദയനീയമായി ഒന്ന് നോക്കി. ഒരു പ്രത്യേക അവജ്ഞയോടെ അവർ രണ്ടുപേരും ഓരോ അടി മാറിനിന്നു. ഞാൻ ഒരു ചെറിയ തളർച്ചയോടെ നിലത്തേക്കിരുന്നു. 

Read more...

ഓണം - ഓർമ്മയുടെ ശലകങ്ങളിലെ ഒരേട്...

ഹരിതാഭയും പച്ചപ്പും ഒക്കെ സ്വപ്നം കണ്ടു നടക്കുന്ന ഏതൊരു ശരാശരി  പ്രവാസിമലയാളിയെയും പോലെ  ഓണത്തെ കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ എനിക്കും ഗതകാല സ്മരണകളെ പൊടി തപ്പിയെടുക്കേണ്ടതായി വരും. അങ്ങനെ ഓർമ്മയുടെ ആഴങ്ങളിൽ മുങ്ങാംകുഴിയിട്ടു അടിത്തട്ടിൽ പരതി കണ്ടെടുത്ത ശലകങ്ങളിലെ ഒരേട്...

അന്ന് ഞാൻ അഞ്ചാം ക്‌ളാസിൽ  പഠിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ പറമ്പിന്റെ കരോട്ടുഭാഗത്തുള്ള ഒരു ചെരുവിൽ ആണ് കുട്ടൻ ചേട്ടനും രാധിക ചേച്ചിയും അവരുടെ മകൾ  ദീപ്തി ചേച്ചിയും കൂടി താമസിക്കുന്നത്.  അവർ തൃശൂർ - പാലക്കാട് ഭാഗത്തുനിന്നും വന്നവർ ആണ്. 

ഞാൻ പണ്ടേ ഭീകര ധൈര്യവാൻ ആയതു കൊണ്ടും, വീട്ടിൽ നിന്ന് കുറച്ച്  മോളിൽ ആയതുകൊണ്ടും, കയറ്റം കഴിഞ്ഞുള്ള ചെരിവിൽ ഉള്ള ഒറ്റപ്പെട്ട സ്ഥലം ആയതുകൊണ്ടും എനിക്ക് ഏറ്റവും പേടിയുള്ള ഭാഗമായിരുന്നു അത്. സത്യത്തിൽ അവർ അവിടെ താമസിക്കാൻ വന്നപ്പോൾ വല്യ ആശ്വാസമായി, ദൈവങ്ങൾക്ക് ദേഷ്യവും. റബറിന്റെ രണ്ടാം പാൽ എടുക്കാനും പശുവിനെ മാറ്റിക്കെട്ടാനും ഒക്കെ ആ വഴി  പോകുമ്പോൾ ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്ന നിരവധിയനവധി പ്രാർത്ഥനകൾ അവർ വന്നതോടെ ശുഷ്കിച്ചുപോയി, പേടിയില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ദൈവത്തിനും ഏജന്റുമാർക്കും എന്തുവില. 

ദീപ്തി ചേച്ചിയെ എനിക്ക് ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാണ്. കാണുമ്പോൾ ഒക്കെ തന്നെ "ഹേയ് ആരപ്പാ ഇത്, എന്തൂട്ടെടാ മോനെ നീ കഴിച്ചെ.." എന്നൊക്കെ തൃശൂർ ഭാഷയിൽ (പാട്ടുകാരി ജോത്സ്നയെ പോലെ) നീട്ടി ചോദിക്കുകയും, വീട്ടിൽ നിന്നും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ കഴിക്കാൻ എടുത്ത് തരുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. നമ്മുടെ വീട്ടിൽ ആണെങ്കിൽ സ്ഥിരം "കഴുത" "ഓക്കൻ" "ഉണ്ണാക്കൻ" "എരപ്പ"  "പരട്ട" വിളികൾ കേട്ട് മനസ്സ് കംപ്ലീറ്റ് മുരടിച്ചു നിൽക്കുന്ന നമുക്ക് ഒരു കുളിർമഴയാണ് ഈ മോനെ, കുട്ടാ വിളികൾ. എപ്പോഴും സന്തോഷവതിയാണ്  ദീപ്തി ചേച്ചി, പോരാത്തതിന് നമ്മളെ ചേർത്ത് നിർത്തുമ്പോൾ നല്ല മുല്ലപ്പൂവിന്റെ മണവും. (അന്ന് കാച്ചിയ എണ്ണയുടെ മണം അറിയില്ലായിരുന്നു, പോരാത്തതിന് കോഴിക്കുഞ്ഞിൽ നിന്നും പൂവനിലേക്കുള്ള പ്രയാണം ആരംഭിച്ചിട്ടും ഇല്ലായിരുന്നു.) മുടിയിൽ എപ്പോഴും മുല്ല മൊട്ടുകളോ പൂക്കളോ കാണും, വീടിൻറെ മുറ്റത്തും ഒത്തിരി മുല്ല ചെടികൾ ഉണ്ട്. 

അങ്ങനെ ഓണം അടുത്തു. നമ്മള് കഷ്ടപ്പെട്ട് പറമ്പിൽ കൂടെ നടന്ന് തൊട്ടാവാടിയുടെയും തുമ്പയുടെയും, പിന്നെ അതിലെയും ഇതിലേയും കാണുന്ന കാക്കിരി പൂക്കിരി പൂക്കൾ ഒക്കെ പറിച്ചു, കോമ്പസിന് പകരം മോര് കലക്കുന്ന കടകോൽ  കുത്തി നിർത്തി ചരടിൽ കല്ലുപെൻസിൽ വെച്ച് ഒരു വൃത്തം ഒക്കെ ഉണ്ടാക്കി ഒരു പൂക്കളം അങ്ങ് ഇടും. ശരിക്കും ഈ കാർന്നോന്മാർക്ക് അങ്ങ് മൈസൂർ വൃന്ദാവൻ ഗാർഡൻ പോലെ പറമ്പിൽ മുഴുവൻപൂച്ചെടികൾ വെച്ചാൽ എന്തായിരുന്നു കുഴപ്പം? ഇതിപ്പോ ഒരുമാതിരി  കോപ്പിലെ ഒണക്ക മണം ഉള്ള റബർ മരങ്ങളും അതിലും ഭയങ്കരമായി എല്ലുംവണ്ടി പോകുമ്പോളത്തെ മണമുള്ള കുറെ ചണ്ടിപാലും ഒട്ടുപാലും. എന്തായാലും അങ്ങനെ പൂക്കൾ തപ്പി പറമ്പിലൂടെ തേരാപാരാ നടന്നു കരോട്ടുഭാഗത്തു എത്തി.

അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ മനസ്സിൽ ഉരുണ്ടുകൂടിയ പേടിയുടെ വിവിധ ഭാവങ്ങളെ തളർത്താനും, വിശപ്പിന്റെ മുകുളങ്ങൾ ഒട്ടും തളരാതെ ഉണർന്നതിനാലും പതുക്കെ ദീപ്തിച്ചേച്ചിയുടെ വീടിന്റെ ഭാഗത്തേക്ക് ഒന്ന് എത്തി നോക്കി. അവിടെ വലിയ ഒരു പൂക്കളം, കളം ഒക്കെ വരച്ചു നല്ല ഭംഗിയിൽ ഇട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു ചേച്ചി. എന്നെ കണ്ടതും "വാടാ കുട്ടാ, ഈ പൂക്കളം ഉണ്ടാക്കാൻ ഒന്ന് കൂടിയേ" എന്ന് പറഞ്ഞു ചേച്ചി വിളിച്ചു.

അവരുടെ പൂക്കളം ഓൾമോസ്റ്റ് തീർന്നു. പണ്ട് നമ്മുടെ ഒരു സുഹൃത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു. ബാച്ചലർ ആയി താമസിക്കുന്ന സമയത്ത്, നമ്മൾ പാത്രം കഴുകി, പച്ചക്കറിയോ ഇറച്ചിയോ മീനോ ഒക്കെ വെട്ടി വൃത്തിയാക്കി, കറി ഒക്കെ വെച്ച്  തീരാറാകുമ്പോൾ ഈ കക്ഷി വന്ന് ഇത്തിരി ഉപ്പും വെളിച്ചെണ്ണയും ഒക്കെ മേമ്പൊടി ചേർത്ത് , എല്ലാരും വന്നു കഴിക്കൂ എന്ന് പറയും. എന്ന് വെച്ചാൽ ഈ കാണുന്നതെല്ലാം ഉണ്ടാക്കിയത് താനാണ് എന്നും ആദ്യം മുതൽ ഇതൊക്കെ ചെയ്തവൻ ഉണ്ണാക്കൻ ആണെന്നും അർത്ഥം. അത് പോലെ വെറുതെ ദീപ്തി ചേച്ചിയെ ആക്കണ്ടല്ലോ എന്ന് വിചാരിച്ചു ആട്ടുകട്ടിലിൽ ഇരുന്നു ചെറുതായി ആടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ മൊഴിഞ്ഞു,  "ഇത് നല്ല രസമുണ്ടല്ലോ കാണാൻ, ഞാനായിട്ട് ഇത് തൊട്ടു നശിപ്പിക്കുന്നില്ല"

അവർ പാലായിൽ പോയി പൂക്കളം ഇടാനുള്ള പൂക്കൾ കുറച്ചൊക്കെ വാങ്ങി, ബാക്കി അവരുടെ പറമ്പിൽ നിൽക്കുന്നതും എല്ലാം കൂട്ടിയാണ് ഇടുന്നത്. വീട്ടിൽ കാര്യം കുറെ റോസും, ബോഗെൻ വില്ലയും, വേറെ പൊങ്ങച്ച പൂവുകളായ ഓർക്കിഡും വേറെ എന്താണ്ടൊക്കെയോ ഒക്കെ ഉണ്ടെങ്കിലും നമുക്ക് പറിക്കാൻ അനുവാദം ഉള്ളത് വല്ല ജമന്തിയും ബാൾസവും മുസാണ്ടയും അമ്മ കറമ്പിയും ഒക്കെ മാത്രം. എന്നാലും എവർഗ്രീനിന്റെ ഇല പൊടിച്ചും, തൊട്ടാവാടിയുടെ പൂവ് പൊടിയാക്കിയും ഒക്കെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യും.

വെറുതെ നോക്കി നിന്നു ബോറടിക്കണ്ട എന്നോർത്തിട്ടാവും, ദീപ്തി ചേച്ചി പറഞ്ഞു "മോനെ ദാ ആ തെക്കുവശത്തെ മാവിൽ ഊഞ്ഞാൽ കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്, പോയിരുന്നു ആടിക്കൊ". കുരങ്ങനിൽ നിന്നും പരിണമിച്ചതിൽ എന്തോ മിച്ചം കിടക്കുന്ന ഒരാളായതുകൊണ്ടാവാം മരംകേറ്റം, അതിന്റെ കമ്പിൽ നിന്നും ഞാന്നു അടുത്ത മരത്തിൽ കയറ്റം, ചാട്ടം തുടങ്ങിയ സാഹസിക പ്രവർത്തികൾ നമുക്ക് അന്ന് വളരെ പ്രിയങ്കരം ആയിരുന്നു. ഓടിച്ചെന്നു ഊഞ്ഞാലിൽ കയറി. നമ്മുടെ വീട്ടിൽ ഒരു കൊച്ചു ചക്കര കയറിൽ തെങ്ങും മടൽ വെട്ടിവെച്ചുള്ള ഒണക്ക ഊഞ്ഞാൽ മാത്രമേ ഉണ്ടാക്കാറുള്ളു, ഊഞ്ഞാലിൽ കയറി കയ്യും കാലും ഓടിക്കേണ്ട എന്നതാണ് വീട്ടുകാരുടെ ലൈൻ. 

ഇത് നല്ല തടി ഷേപ്പിൽ കട്ട് ചെയ്‌തു നല്ല ബലമുള്ള കയറിൽ കെട്ടിയ വലിയ ഊഞ്ഞാൽ. ഞാൻ പതുക്കെ അതിൽ കയറി ഇരുന്നു ആടാൻ തുടങ്ങി. ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ഊഞ്ഞാലിൽ ഇരുന്നു ആടാനൊന്നും നമുക്കറിയില്ലല്ലോ. അത് കണ്ടു ദീപ്തി ചേച്ചി വന്നു - "എന്റെ കുട്ടാ, നിനക്ക് ഊഞ്ഞാലാടാൻ അറിയില്ല അല്ലേ? ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം"

പിന്നെ ചേച്ചി ഊഞ്ഞാലിൽ കയറി നിന്നു ചെറുതായി ആടിയിട്ടു , കാലിന്റെ മുട്ട് പതിയെ മടക്കി മുന്നോട്ട് ആഞ്ഞപ്പോൾ ഊഞ്ഞാൽ കൂടുതൽ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അങ്ങനെ ക്രമേണ നല്ല ആയത്തിൽ ആടിയിട്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു "ഇങ്ങനെ ആണ് ഊഞ്ഞാൽ  ആടുന്നത് " എന്ന്. ഒരു പുതിയ കാര്യം പഠിച്ച ആവേശത്തിൽ ഞാൻ പ്രയത്നം ആരംഭിച്ചു. വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞാൻ പ്രഗത്ഭൻ ആയി.  പണ്ട് സൈക്കിൾ ചവിട്ടു പഠിച്ച സമയത്തു ഒരുസൈക്കിൾ (അന്ന് ഒരുസൈക്കിൾ, മുക്കാസൈക്കിൾ, അരസൈക്കിൾ ഒക്കെയായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്) കമ്പിയുടെ ഇടവഴി കാലിട്ടു ഓടിച്ചു തുടങ്ങിയ അന്ന് തന്നെ പാലകയുടെ ഒരു സൈഡ് ഇഷ്ടിക വെച്ച് പൊക്കി സൈക്കിൾ ജമ്പ് ചെയ്യിപ്പിച്ച സാഹസികൻ ആയിരുന്നു ഞാൻ.  ആ ഞാൻ ഇടക്കൊന്നു ഒറ്റക്കൈ വിട്ടു ആടി നോക്കി, വലിയ കുഴപ്പമില്ല.

അങ്ങനെ ഊഞ്ഞാലാട്ടം സ്പീഡ് കൂടി ഏകദേശം അർദ്ധവൃത്താകൃതിയിൽ ആയി. ദീപ്തി ചേച്ചി പറഞ്ഞു, മോനെ ആവേഷ് ഖാൻ ആകാതിരിക്കൂ, മര്യാദരാമൻ ആകൂ എന്നൊക്കെ. എന്നോടാണോ കളി, ഞാൻ ആരാ മോൻ. പുറകോട്ടു വന്ന് മുകളിൽ എത്തിയപ്പോൾ കൂടുതൽ ആവേശത്തതിൽ മുട്ട് വളച്ചു മുന്നോട്ടു കുതിച്ചു. പക്ഷെ ആ കുതിപ്പിൽ എന്റെ കാൽ ഊഞ്ഞാലിൽ നിന്നും തെന്നി പോയി. കയറിൽ പിടിവിടാതെ ഞാൻ കിടന്നു. പക്ഷെ താഴെ എത്തിയപ്പോൾ കാൽ മടക്കി വെച്ചിട്ടും മുട്ട് നിലത്തുരഞ്ഞു. സാൻഡ്‌പേപ്പർ ഇട്ടു തുരുമ്പിൽ ഉരക്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേകതരം ഒച്ച അന്നേരം എന്റെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി. ABS ഒന്നും ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് മുട്ടുകൊണ്ടു മണലിൽ നിരങ്ങിയെങ്കിലും ഞാൻ മുൻപോട്ടു പൊക്കോണ്ടിരുന്നു. അവസാനത്തെ ഒരു രണ്ടുമൂന്നു മീറ്റർ കയറിൽ നിന്നും പിടിവിട്ടു ഒരു ഗ്രിപ്പിനു വേണ്ടി കയ്യും മുഖവും കൂടി ചേർത്ത് മണ്ണിൽ ഉരച്ചാണ് ഞാൻ മുകളിലേക്ക് പൊങ്ങാതെ നിന്നത്. എന്തായാലും മുട്ടിലെ അര  ഇഞ്ചു കനത്തിൽ തൊലിയുടെ കട്ട പോയി വെളുത്ത നിറത്തിൽ കാണാമായിരുന്നു. പോരാത്തതിന് ഓണത്തിന് പായസവും മറ്റും വെക്കാനായി ചെമ്പും വാർപ്പും ഒക്കെ ചാരവും കാരവും ഇട്ടു കഴുകിയ ഭാഗത്തുകൂടി നിരങ്ങിയതിനാൽ നല്ല നീറ്റിലും. മുഖത്ത് കുറച്ച്  ഭാഗത്തെ തൊലിയും പോയി. ഒരുമാസം മുമ്പ് സൈക്കിളെന്ന് വീണു കാലിലെ തൊലി പോയത് ഇപ്പോഴും വെളുത്തിരിപ്പുണ്ട്. എൻറെ മുഖത്ത് മുഴുവൻ വെള്ളപ്പാണ്ട് വന്നു എൻറെ സൗന്ദര്യമൊക്കെ നശിച്ചു ഒരു സിനിമാനടൻ ആകാനുള്ള മോഹം ഇപ്പോൾ പൊലിഞ്ഞു പോകൂല്ലോ  ഈശോയെ എന്ന് വിചാരിച്ച് ഞാൻ സങ്കടപ്പെട്ടു. ചേച്ചിയും കുട്ടൻചേട്ടനും കൂടി മുറിവൊക്കെ കഴുകി ഇത്തിരി കമ്മ്യുണിസ്റ്റുപള്ള ചതച്ചു മുറിവിൽ തേച്ചു തന്നു.

അന്നൊക്കെ വീണിട്ടു വീട്ടിൽ ചെല്ലുവാണെങ്കിൽ ആദ്യം ഒരു അടിയാണ് കിട്ടുക. അത് ഒരു മാതിരി ഫ്രൂട്ട് സാലഡിന്റെ മുകളിൽ ഐസ് ക്രീമിട്ടു തരുന്ന പോലെയാണ്. മുറിവിന്റെ വേദനയാണോ അടിയുടെ  വേദനയാണോ കൂടുതൽ എന്നറിയാതെ വരും. ഞാൻ കൊണ്ട് വിടാണോടാ മോനെ എന്ന് ദീപ്തി ചേച്ചി ചോദിച്ചു, വെറുതെ അടി കിട്ടുന്നത് എന്തിനാ അവരെക്കൂടി കാണിക്കുന്നത് എന്നോർത്ത് വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ ഇറങ്ങി.

പക്ഷെ വീട്ടിൽ ചെന്നാൽ അടി ഉറപ്പ്, അത് ഒരു വീരനെപോലെ ചെന്ന് വാങ്ങാൻ ഞാൻ വീരപ്പൻ അല്ലല്ലോ. അങ്ങനെ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു കപ്പ തോട്ടത്തിൽ ചെന്ന് പന്നിയെലിയുടെ പൊത്തിന്റെ കണക്കും എടുത്തു കുറെ നേരം നടന്നിട്ടും അടിവാങ്ങാനുള്ള വീരപ്പൻ ആയില്ല. അവസാനം പടിഞ്ഞാട്ടുള്ള ആഞ്ഞിലിയുടെ കീഴെ തണലുപറ്റി വല്ല ആനിക്കാവിളയും തലയിൽ വീണു മറ്റൊരു ന്യുട്ടൺ ആവുന്നത് സ്വപ്നം കണ്ടു അറിയാതെ ഉറങ്ങി പോയി.

പെട്ടെന്നാണ് ഒരാരവം ഞാൻ കേട്ടത്, ഞെട്ടി കണ്ണുതുറന്ന് നോക്കുമ്പോൾ ഒരു ഗ്രാമം മുഴുവൻ എത്തിയിട്ടുണ്ട്. സങ്കടവും രോഷവും ആശ്വാസവും നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ വീട്ടുകാർ, ഭാഗ്യത്തിന് കയ്യിൽ ചൂരലോന്നും കണ്ടില്ല. 

വീഴ്ചയുടെ വേദനയും, വിശപ്പിന്റെ ആധിക്യവും കാരണം നോം ന്യുട്ടൺ ആകാതെ തന്നെ മൂന്നാലു മണിക്കൂർ ഉറങ്ങിയത്രേ. 

Read more...